‘Θέλω’: Η έκφραση της
επιθυμίας του να πράξεις κάτι καθαρά για τον εαυτό σου, για να ικανοποιηθείς
και να νιώσεις καλά.
‘Πρέπει’: Η υποχρέωση
του να πράξεις κάτι όχι γιατί απαραίτητα εσύ το επιθυμείς, αλλά γιατί οφείλεις
να το κάνεις, τις περισσότερες φορές ερχόμενος σε αντίθεση με τις επιθυμίες σου
και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Καλωσήρθατε στον κόσμο
του συμβιβασμού.
‘Θέλω’ και ‘πρέπει’. Ή
αντίστοιχα ‘δε θέλω’ και ‘δεν πρέπει’. Δύο εκφράσεις που στριφογυρίζουν
καθημερινά στο μυαλό μας πολεμώντας η μία την άλλη προκειμένου μία από τις δύο
να επικρατήσει. Η μάχη μεταξύ τους εξουθενώνει τη ψυχολογία. Ανάλογα με το ποιά
από τις δύο θα καταφέρει να επικρατήσει στο τέλος, οι συνέπειες είναι
διαφορετικές. Πάντα όμως θα υπάρχουν συνέπειες.
Χρειάζεται μεγάλη ψυχική
δύναμη για να μπορέσεις να κάνεις αυτό που πρέπει, ειδικά αν έρχεται σε
αντίθεση με τη προσωπική σου επιθυμία. Για ποιούς λόγους μπορεί κάποιος να
καταπιέσει τον εαυτό του και τα συναισθήματά του; Για να μην πληγώσει κάποιον;
Για να τον προστατέψει; Μα σε κάθε περίπτωση πληγώνει και αφήνει εκτεθειμένο
τον ίδιο του τον εαυτό, εκθέτοντάς τον σε μια κατάσταση που θα μπορούσε να
παρομοιαστεί με πνιγμό. Αδιέξοδο. Η επιθυμία παραμένει καλά κρυμμένη μέσα σου
μέχρι που μετατρέπεται σε απωθημένο. Τα απωθημένα συγκεντρώνονται όλο και
περισσότερο μέχρι που σε πνίγουν. Απόγνωση. Και τότε έρχεται το ξέσπασμα.
Επέλεξες κάποτε το ‘πρέπει’. Ξανά και ξανά. Και το ερώτημα παραμένει.
Προστάτεψες τους άλλους. Δε τους πλήγωσες. Γιατί όμως το έκανες αυτό στον εαυτό
σου; Που είναι όλοι αυτοί τώρα; Που εξαφανίστηκαν; Θλίψη.Ξαφνικά έρχεται η
απάντηση. Όλοι αυτοί όταν βρέθηκαν στο ίδιο σταυροδρόμι επέλεξαν το ‘θέλω’ και
όχι το ‘πρέπει’. Κάτι που δεν έκανες εσύ. Μήπως έφτασε λοιπόν ο καιρός και για
σένα να κάνεις μια διαφορετική επιλογή;
Στον αντίποδα,
αντίστοιχη ψυχική δύναμη χρειάζεται και για να γίνει η επιλογή που πραγματικά
επιθυμείς. Γιατί σε αυτή τη περίπτωση ο καθένας αντιμετωπίζει άλλου είδους
συνέπειες, λόγω της αντίθεσης της επιλογής αυτής με τη ‘κοινή λογική’. Όμως
έτσι κάνεις κάτι καθαρά για τον εαυτό σου, κάνεις αυτό που πραγματικά επιθυμείς.
Μήπως λοιπόν έτσι το τίμημα είναι μικρότερο; Ίσως ναι, ίσως πάλι οχι. Σε κάθε
περίπτωση, το ζύγισμα του ειδικού βάρους της κάθε κατάστασης και η τελική
επιλογή είναι στο χέρι του καθενός από εμας. Σε κάθε περίπτωση επιλέγεις κάτι
να θυσιάσεις. Για όλα υπάρχει ένα τίμημα. Συμβιβασμός; Σίγουρα αλλά πάντοτε
υπάρχει το δικαίωμα της επιλογής.
Καταλήγοντας, θεωρώ πως
ο εαυτός μας δεν είναι για πούλημα και οτι που και που χρειάζεται να τον
προστατεύουμε κάνοντας τις επιλογές που πραγματικά επιθυμούμε. Φυσικά αυτό δεν
είναι πάντα εφικτό και επίσης είναι πολύ εύκολο μέσω αυτής της οδού να
καταλήξουμε στο άλλο άκρο, αυτό του εγωισμού. Όμως δε μιλάμε για ακρότητες αλλά
για ισορροπία. Και μιλώντας και από προσωπική εμπειρία, είναι πολύ άσχημο να
κρατάς πράγματα και συναισθήματα κλειδωμένα μέσα σου, αφήνοντάς τα να σαπίζουν
χωρίς να τα μοιράζεσαι με κανένα, μόνο και μόνο επειδή ‘πρέπει’ ή ‘δε πρέπει’.
Καιρός να δώσουμε επιτέλους στον εαυτό μας αυτό που του αξίζει και να μην
καταπιέζουμε τις επιθυμίες του. Καιρός να διώξουμε από δίπλα μας ότι και όσους
μας χαλάνε και να οδηγήσουμε τη ζωή μας εκεί που θέλουμε εμέις.
Να χαρίσουμε στον εαυτό
μας το αυτονόητο. Το δικαίωμα της επιλογής και το θάρρος της γνώμης.
