Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Η αναζήτηση της κατάλληλης στιγμής



Η ζωή είναι γεμάτη διλήμματα στα οποία κυριαρχεί σχεδόν μόνιμα η διαμάχη του σωστού με το λάθος. Οχι απαραίτητα για το αν θα είναι σωστή ή λάθος η επιλογή, αλλά για το ποιά είναι η καταλληλότερη στιγμή για να την κάνουμε.

Ο μύθος της ‘κατάλληλης στιγμής’ λοιπόν. Υπάρχει κατάλληλη στιγμή για να συμβεί κάτι; Ας επεκτείνουμε λίγο αυτή τη σκέψη καθώς δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται αρχικά. Μπορούμε να ελέγξουμε τη μοίρα; Την ίδια τη ζωή; Οι περισσότεροι από εμάς αυτό νομίζουμε και μάλιστα το επιδιώκουμε, με αποτέλεσμα να χάνουμε το ένα τρένο μετά το άλλο περιμένοντας στη στάση να κρίνουμε το ποιο είναι το καταλληλότερο για να επιβιβαστούμε. Ανθρώπινη φύση. Αμφιβολία. Αλαζονεία. Εγωϊσμός. Νομίζουμε οτι μπορούμε να ελέγξουμε τη μοίρα και αυτή μας τιμωρεί αφήνοντας μας να κοιτάμε λυπημένοι αυτά που χάσαμε να προχωράνε και να εξελίσσονται. Και μέχρι να κλείσουν οι πληγές μας και να πάρουμε βαθιά ανάσα για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, άλλο ένα τρένο περνάει χαμένο και χάνεται βαθιά μέσα στη δίνη του χρόνου, μπροστά στα μάτια μας.

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ποτέ δε θα μάθουμε τι θα μπορούσαμε να ζήσουμε αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να πάρουμε ρίσκα. Τα ρίσκα είναι επικίνδυνα και κάποιες στιγμές πονάνε περισσότερο και από τις πραγματικές εμπειρίες. Και συχνά είμαστε τόσο ευάλωτοι από τα σημάδια που μας άφησαν οι προηγούμενες εμπειρίες μας, που δε τολμάμε να ρισκάρουμε από το φόβο μήπως πονέσουμε ξανά, ξεχνώντας πως η αξία και η ομορφιά της ζωής επανεκτιμώνται μέσα από το πόνο. Δε παίρνουμε ρίσκα και αφήνουμε τη ζωή να μας προσπερνάει. Αφήνουμε τις μεγαλύτερες ευκαιρίες, τους μεγαλύτερους έρωτες, τα πράγματα που πάντα θέλαμε να κάνουμε ή να γίνουμε να μας προσπερνάνε περιμένοντας τη ‘κατάλληλη στιγμή’.

Η ‘κατάλληλη στιγμή’ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δικαιολογία για να καλύψουμε τις αδυναμίες μας. Για πολλοστή φορά ο εγωϊσμός και ο φόβος μπαίνουν μπροστά και μας οδηγούν. Και το στενάχωρο είναι οτι το γνωρίζουμε και οι ίδιοι. Ξέρουμε πάντα ποιος είναι ο σωστός δρόμος για εμάς αλλά δε τολμάμε να τον ακολουθήσουμε θεωρώντας οτι δεν ήρθε ακόμα η κατάλληλη στιγμή για να το κάνουμε. Φοβόμαστε για τις δυσκολίες που τυχόν θα αντιμετωπίσουμε και διαλέγουμε τον εύκολο δρόμο, αυτόν της φυγής, προφασιζόμενοι οτι θα τον ακολουθήσουμε όταν θα έρθει η ώρα που θα κρίνουμε εμείς (και όχι το ένστικτο μας) σωστή. Και αν τη στιγμή εκείνη που περνάει φευγαλέα αυτή η σκέψη από το μυαλό μας και εγκαταλείπουμε τη προσπάθεια, ερχόταν κάποιος μέσα στο μυαλό μας και μας πίεζε να εκτιμήσουμε στιγμιαία το πότε θα έρθει επιτέλους αυτή η πολυπόθητη ‘κατάλληλη στιγμή’ τι θα του απαντούσαμε;

Αν οχι τώρα, τότε πότε; Κι αν αύριο είναι πολύ αργά; Αν την αμέσως επόμενη στιγμή είναι πλέον πολύ αργά;

Τελικά όλα κρέμονται απο μια κλωστή. Τα πάντα εξαρτώνται από τη μία και μόνο στιγμή στην οποία παίρνουμε ενστικτωδώς την απόφαση να κάνουμε πέρα τους φόβους μας και να τολμήσουμε και να ρισκάρουμε. Από αυτές τις στιγμές μπορεί να κριθεί ολόκληρη η ζωή μας. Αν τις αφήσουμε να μας προσπεράσουν θα μείνουμε πάντα με την απορία του ‘τι θα γινόταν αν...’ η οποία θα μας ακολουθά για πάντα.

Τελικά υπάρχει πάντοτε μία κατάλληλη στιγμή για οτιδήποτε. Μόνο που αυτή δεν ορίζεται από χρονικά πλαίσια, ούτε άγραφους κανόνες λογικής, παρα μόνο από το ένστικτο.

Η κατάλληλη στιγμή έρχεται όποτε το νιώσουμε.