Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

Ξεχασμένα όνειρα


Και κάπως έτσι η ζωή προχώρησε μπροστά και μείναμε εμείς πίσω να προσπαθούμε να την προφτάσουμε. Πάντοτε ένα βήμα πιο μπροστά από εμάς, μας προσπερνά και μας αιφνιδιάζει συνεχώς, θέτοντας νέες προκλήσεις και δεδομένα τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να αξιοποιήσουμε. Κι εμείς σταθεροί στην πορεία μας, τρέχουμε πανικόβλητοι προσπαθώντας να συγχρονίσουμε τα βήματα μας με τον φρενήρη ρυθμό των αλλαγών και των εξελίξεων. 

Τόσο σταθεροί που η πορεία μας παίρνει τη μορφή παρωπίδας. Και κάπου στο δρόμο, συνειδητοποιούμε ότι χάσαμε το σκοπό μας. Προσπαθώντας να προλάβουμε τη ζωή χάσαμε τα όνειρά μας.

Ή ακριβολογώντας, ξεχάσαμε τα όνειρα μας. Ακόμα χειρότερα λοιπόν.

Βολεμένοι από τις εξελίξεις της ζωής ξεχάσαμε να εξελιχτούμε οι ίδιοι. Απαρνηθήκαμε οτιδήποτε μας έφερε στη σημερινή μας υπόσταση. Αρνηθήκαμε τα όνειρα που έπλασαν το χαρακτήρα μας και μας επέτρεπαν να προχωράμε έχοντας σε κάτι να ελπίζουμε. Αφήσαμε τα όνειρα που μας δίνουν πνοή μόνα τους, να πεθάνουν. Και μέρα με τη μέρα τα σπρώχνουμε ολοένα και βαθύτερα στον τάφο τους επικαλούμενοι δικαιολογίες τύπου ‘τώρα πια μεγαλώσαμε’ ή ‘αφού αυτά δεν τα κάναμε νέοι, τώρα τι ψάχνουμε’. 

Ξεχνάμε όμως συνεχώς πως τα όνειρα δεν πεθαίνουν. Δε γίνεται να πεθάνουν. Και επίσης, ξεχνάμε πως τα όνειρα ωριμάζουν και εξελίσσονται μαζί μας. Οι στόχοι αλλάζουν, η ζωή θέτει νέες προτεραιότητες και τα όνειρα προσαρμόζονται και ακολουθούν. Αλλάζουν απλά σχήμα και ενσωματώνονται διαφορετικά μέσα στον χωρόχρονο. Όμως δεν πεθαίνουν, όσο και αν η απογοήτευση μας μας οδηγεί να τα θάψουμε. Και αυτό γιατί γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας πως ο λόγος που προτιμάμε να τα σκοτώσουμε και να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ πια γι’αυτά είναι ότι δεν είχαμε ποτέ τα κότσια να τα ακολουθήσουμε. Δεν καταφέραμε ποτέ να βρούμε το θάρρος και το ψυχικό σθένος να γίνουμε αυτοί που πάντα θέλαμε να γίνουμε. Οπότε αποφασίσαμε να θάψουμε τα πάντα κοροϊδεύοντας τον ίδιο μας τον εαυτό, μόνο και μόνο για να πειστούμε πως δεν υπήρχε άλλη λύση.

Πως μπορείς όμως να θάψεις το φώς; 

Πως μπορείς να σκοτώσεις την ίδια σου την ελπίδα;

Απλά δε μπορείς. Και κάποια στιγμή τα θαμμένα όνειρα, οι καταπιεσμένες σου επιθυμίες και τα πιο τρελά σου απωθημένα θα σε φάνε εσωτερικά ψάχνοντας το δρόμο τους προς τη λύτρωση. Θα σε διαλύσουν προσπαθώντας απλώς να ελευθερωθούν. Θα υποφέρεις ακούγοντας τις εκκωφαντικές φωνές τους να αντηχούν στα τείχη του μυαλού σου μέσα από το σκοτάδι της ψυχής σου. Θα γίνεις αποδέκτης μιας πραγματικότητας που έφτιαξες εσύ σκοτώνοντας οτιδήποτε σε έκανε να αισθάνεσαι χαρούμενος. Και στο τέλος θα καταρρεύσεις και θα προσπαθήσεις να ξαναβρείς το δρόμο σου.

Αλλά θα είναι πλέον πολύ αργά. Και θα φταις εσύ επειδή δε μπόρεσες ποτέ να τα τιθασεύσεις και να αποδεχτείς τη φύση του χαρακτήρα σου. Δεν μπόρεσες ποτέ να αποδεχτείς αυτό που είσαι και να το ελευθερώσεις.

Τα όνειρα ποτέ δεν πεθαίνουν. Άκου τη φωνή τους και μην τα φοβάσαι.

Επειδή τα όνειρα σε έκαναν αυτό που είσαι και αυτά σε οδηγούν στο μέλλον.