Ποιός ξέρει τι του ξημερώνει αύριο; Ποιός Μπορεί να
ελέγξει τη μοίρα; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως έπραξε το ιδανικό για τον
εαυτό του και τους γύρω του;
Ερωτήσεις που στροβιλίζονται στο μυαλό μας για χρόνια
ολόκληρα και που πιθανότατα δεν θα απαντηθούν ποτέ. Και που κάθε λίγο και
λιγάκι μεγαλώνουν, εκτοπίζοντας προσωρινά από μπροστά μας οτιδήποτε άλλο μπορεί
να μας απασχολεί.
Ιστορίες καθημερινής αμφισβήτησης επιλογών. Ανασφάλειες
που πηγάζουν από την αλληλεπίδραση του μη ιδανικού κόσμου στον οποίο ζούμε.
Κενά στην καθημερινότητα, κενά στη ψυχολογία, κενά στην ίδια την ύπαρξη. Και
στο τέλος η δημιουργία της εντύπωσης οτι και ο δρόμος της ζωής βαδίζει μέσα σε
ένα τεράστιο κενό που δε θα κλείσει ποτέ.
Μια ματιά στο παρελθόν βελτιώνει ή χειροτερεύει αυτή τη θεώρηση
ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και τη ψυχοσύνθεση του καθένα μας. Ακόμα και το
παρελθόν λειτουργεί διαφορετικά σε κάθε περίπτωση. Αν κάποιος για παράδειγμα
έχει την τάση να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, τότε το παρελθόν γι’αυτόν έχει τη
δυνατότητα να κλείνει τα κενά, δημιουργώντας του μια ικανοποίηση για όσα πέτυχε
και παράλληλα μια αίσθηση ευθύνης για όσα θα έρθουν. Η συνειδητοποίηση του οτι
τα κενά κλείνουν την ώρα που πρέπει, την οποία δε μπορούμε τελικά ούτε να
προβλέψουμε, ούτε να τη δούμε, δημιουργεί μια αίσθηση αισιοδοξίας που βελτιώνει
τη στάση ζωής, άρα και την ποιότητα της. Οι αισιόδοξοι δεν έχουν χρόνο ούτε
διάθεση να πενθήσουν για λανθασμένες επιλογές. Τους ενδιαφέρει μόνο να θέσουν
νέους στόχους μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος. Στον αντίποδα, αυτοί που
έχουν τη τάση να βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο βλέπουν πίσω τους μονάχα ένα
τεράστιο χαοτικό κενό, το οποίο τους αποτρέπει να αντιμετωπίσουν το μέλλον
αισιόδοξα, φοβούμενοι οτι ένα ακόμα μεγαλύτερο κενό χάσκει απειλητικό μπροστά
τους. Και όσο αδυνατούν να ελέγξουν αυτή την αδυναμία του χαρακτήρα τους, τόσο
το κενό τους καταπίνει ωσπου καταλήγουν να γίνονται μέρος του. Και σα να μην
έφτανε αυτό, το κενό όλοένα και μεγαλώνει ώσπου γίνεται τόσο χαοτικό που και
μόνο η σκέψη της θεωρητικής υπαρξής του αποτρέπει τον απαισιόδοξο από κάθε
προσπάθεια διεκδίκησης ενός καλύτερου μέλλοντος για τον εαυτό του.
Βαδίζουμε μέσα σε μια ψευδαίσθηση οπου τους κανόνες τους
φτιάχνουμε εμείς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όλες οι επιλογές, οι φόβοι για την
ορθότητα τους, καθώς και για τα αποτελέσματα τους είναι θέμα οπτικής γωνίας.
Είναι καθήκον του καθένα μας να τιθασεύσει τους αρχέγονους φόβους που ο νους
επιβάλλει. Είναι καθήκον μας να πάρουμε το υποσυνείδητο με το μέρος μας, να το
κάνουμε σύμμαχο μας. Είναι υποχρέωση μας να χτίσουμε ένα μέλλον βασισμένο στα
γερά θεμέλια που θα χτίσουμε εμείς με τις επιλογές μας. Και αν αυτές δε φανούν
αντάξιες των προσδοκιών μας, δε χάθηκε τίποτα. Άλλωστε η τύχη είναι βασικό συστατικό
του πεπρωμένου. Ότι και να συμβαίνει η ζωή πάντα συνεχίζεται και ανοίγεται
μπροστά μας. Το παρελθόν είναι αυτό που είναι και δεν αλλάζει, οπότε είναι
λάθος να ζούμε μέσα του. Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε μαθαίνοντας από τα
λάθη μας αλλα σε καμία περίπτωση να γίνουμε μέρος του.
Ήρθε ο καιρός να κάνουμε τις επιλογές μας. Το ποτήρι δεν
έχει σημασία αν είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Σημασία έχει αν αύριο θα είναι
εντελώς γεμάτο ή αν θα αδειάσει εντελώς. Και αυτό εξαρτάτα αποκλειστικά και
μόνο από εμας.
