Υπάρχουν κάποιες μικρές υπάρξεις οι οποίες βρίσκονται ανάμεσα μας και πολλές φορές περνάνε εντελώς απαρατήρητες. Σε κοιτάνε με μια τεράστια λαχτάρα και το μόνο που θέλουν είναι να σου δείξουν την αγάπη τους και ίσως, αν είναι τυχερές να πάρουν και αυτές λίγη. Αλλά και να μην το καταφέρουν θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένουν και να σε αγαπήσουν λίγο περισσότερο.
Να σε αγαπήσουν με μια αγάπη που δεν έχει όρια, ούτε στεγανά.
Αυτές οι μικρές υπάρξεις έχουν μέσα τους μια πελώρια ψυχή, η οποία πολλές φορές ξεπερνάει σε μέγεθος και την ανθρώπινη. Χωράει μέσα τους πάντες και η χωρητικότητα της μεγαλώνει συνεχώς. Όλοι χωράνε εκεί μέσα, αρκεί να δώσουν λίγη μονάχα αγάπη. Αλλά δυστυχώς, ακόμα και η αγάπη είναι στις μέρες μας πολυτέλεια. Το ανθρώπινο είδος έχει ξεχάσει πάρα πολλά. Έχει ξεχάσει από που ξεκίνησε, έχει ξεχάσει το πως να αγαπάει, έχει ξεχάσει το πως να συνυπάρχει με τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη. Έχει ξεχάσει ακόμα και να ζει.
Κι όμως, τα μικρά πλάσματα που συντροφεύουν τον άνθρωπο σε κάθε του βήμα από καταβολής χρόνου είναι πάντα εκεί και δεν έχουν ξεχάσει τίποτα. Το νόημα της ζωής ήταν πάντα κάτι απλό γι’ αυτά και ενίοτε φροντίζουν να μας το υπενθυμίζουν. Κάθε φορά που χάνουμε το δρόμο μας και μοιάζουμε ολότελα χαμένοι, τα μικρά τους μάτια θα είναι πάντα εκεί για να μιλήσουν με έναν παράξενο αλλά άμεσο τρόπο μέσα στην ίδια μας την ψυχή και να μας υπενθυμίσουν για μια ακόμα φορά πως δεν είμαστε μόνοι.
Η ματιά τους και η ψυχή τους είναι τόσο καθαρή που μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους πολύ εύκολα και ας μη μιλάτε την ίδια γλώσσα. Δε χρειάζεται καν να μιλήσετε. Η αγάπη είναι ένας ενιαίος τρόπος επικοινωνίας που δένει τη φύση με αόρατους δεσμούς και αυτά τα μικρά πλάσματα έχουν τόση μέσα τους που είναι αδύνατο να μη το νιώσεις. Δεν ζητάνε ποτέ τίποτα σαν αντάλλαγμα, εκτός ίσως από λίγη σημασία και λίγη αγάπη ακόμα. Από αυτή τρέφονται και για αυτή ζούνε. Και ίσως έχουν ανακαλύψει το νόημα της αξίας της ζωής, αυτό που εμείς οι άνθρωποι τόσο πολύ δυσκολευόμαστε να βρούμε.
Ίσως θα μπορούσαμε να μάθουμε πολλά πράγματα παρατηρώντας τους πιστούς μικρούς μας φίλους. Ίσως θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε λίγο βαθύτερα μαζί τους αν είχαμε τη διάθεση να συνυπάρξουμε σε μια αρμονική συμβίωση. Ίσως αν θεωρούσαμε όλοι μας τη ζωή τους ίσης αξίας με την ανθρώπινη να μαθαίναμε σιγά σιγά το δρόμο για την ευτυχία και να συνειδητοποιούσαμε το νόημα της ύπαρξης. Έχουμε πάρα πολλά να διδαχθούμε από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη ζωή και την ίδια τη φύση αυτοί οι φαινομενικά ασήμαντοι κάτοικοι του πλανήτη μας.
Που τελικά η ύπαρξη τους είναι απέιρως σημαντικότερη από την ανθρώπινη. Γιατί οδηγούμενοι από ένα αρχέγονο, έως και πρωτόγονο ένστικτο, αντιμετωπίζουν τη φύση και τη συνύπαρξη τους με αυτή με απόλυτο σεβασμό. Κάτι που η ανθρωπότητα εδώ και πολλούς αιώνες έχει ξεχάσει.
Έχει ξεχάσει να σέβεται. Έχει ξεχάσει να αγαπάει. Και πάνω από όλα, έχει ξεχάσει να ζει.
Γι’αυτό όμως βρίσκονται εδώ αυτά τα πανέμορφα μικρά πλάσματα. Για να μας θυμίζουν με ένα βλέμμα τι είχαμε και τι χάσαμε.
Και ότι θα βρίσκονται για πάντα δίπλα μας, για να μας διδάσκουν την τέχνη της αγάπης.
