Αντιμετωπίζοντας τον φόβο

 

Εχθές ήρθε πάλι εκείνη η άβολη στιγμή που μόλις φεύγει σε βάζει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου και όλα όσα πιστεύεις. Εκείνη η τρομακτική στιγμή που θολώνει η κρίση σου και μπλοκάρει το υποσυνείδητο σου, ενώ το σώμα σου δρα αντανακλαστικά και αμυντικά, λες και βρίσκεται σε κατάσταση αυτόματης λειτουργίας.

Είναι εκείνη η στιγμή που ο φόβος θολώνει τα πάντα.

Φόβος. Για το ποιος είσαι, για το τι εκπροσωπείς. Φόβος που έρχεται και σε κατακλύζει σε κύματα και δεν ξέρεις πως να ξεφύγεις. Φοβάσαι για το μέλλον, για πιθανή επανάληψη λαθών του παρελθόντος, για το αν θα καταφέρεις να πετύχεις επιτέλους αυτά που έχεις ονειρευτεί.

Ο φόβος είναι μία μόλυνση που επιδρά σιγά σιγά στον ψυχισμό σου και τον κυριεύει ολόκληρο μέχρι που παραλύεις. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις για να τον διώξεις είναι να τον αντιμετωπίσεις κατά μέτωπο.

Ξαναήρθε λοιπόν η στιγμή εκείνη που ο φόβος κυρίεψε τα πάντα και έσπειρε για μια ακόμα φορά τον πανικό. Οι κινήσεις και οι πράξεις έγιναν απρόβλεπτες και επικίνδυνες. Τα λόγια έφευγαν από τα χείλη σα δηλητηριασμένα βέλη και άνοιγαν βαθιές πληγές. Πληγές τόσο βαθιές που πλήγωναν και αυτόν που τα εκτόξευε.  Πληγές που άνοιξαν τόσο, που ορισμένες φορές αναρωτιέσαι αν θα κλείσουν ποτέ εντελώς.

Αυτό πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να διώξω το φόβο. Δεν τον θέλω στη ζωή μου και ξέρω ότι μπορώ να το κάνω. Για να το καταφέρω όμως θα πρέπει να μάθω να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου και τις αδυναμίες του. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

Θα το κάνω όμως. Γιατί ξέρω ότι ο δρόμος του φόβου οδηγεί σε αδιέξοδο. Βρέθηκα πολλές φορές εκεί στο παρελθόν και έμεινα εγκλωβισμένος για πάρα πολύ καιρό στο ίδιο σημείο. Μέχρι που κατάλαβα ότι για να μπορέσω να δραπετεύσω θα πρέπει να υπερβώ τον εαυτό μου και να σπάσω τον τοίχο. Αυτή όμως είναι μια πολύ επίπονη διαδικασία στην οποία δε θα χρειαζόταν να υποβληθώ αν είχα από την αρχή τη δύναμη να αντιμετωπίσω τις φοβίες μου κατά μέτωπο.

Πρέπει να βρω τη δύναμη να το κάνω. Και αυτό θα είναι μια εξίσου επίπονη εμπειρία, ίσως και τρομακτική. Ο φόβος δεν έχει όμορφο πρόσωπο, ενώ παράλληλα σε ξεγυμνώνει. Αισθάνεσαι ευάλωτος και εκτεθειμένος, έχοντας απέναντι σου έναν αντίπαλο που ξέρει ακριβώς ποιος είσαι και πως να σε κάνει να λυγίσεις. Ξέρει τις αδυναμίες σου και το πότε και που πρέπει να χτυπήσει. Ακριβώς εκεί όμως πρέπει να μάθω να χτυπάω κι εγώ. Γιατί το αδύνατο σημείο του φόβου είναι το να καταφέρεις να μη λυγίσεις την ώρα που σε κοιτάει στα μάτια.

Την επόμενη φορά θα είμαι έτοιμος. Τώρα, έχοντας αντιμετωπίσει αυτόν τον εχθρό άπειρες φορές είμαι σοφότερος και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Θα είναι τρομερά δύσκολο, το ξέρω. Πρέπει όμως. Δεν πρέπει να λυγίσω ξανά. Το χρωστάω σε όλους όσους πίστεψαν σε μένα. Στη ζωή που προσπαθώ να χτίσω. Στα όνειρα που γκρεμίστηκαν.

Μα πάνω από όλα, το χρωστάω στον εαυτό μου.

Λάθη

 

Ουδείς αλάθητος. Ολόκληρη η ανθρώπινη ύπαρξη βασίστηκε από καταβολής κόσμου σε αυτή την μικρή συμπαντική αρχή. Μέσα από αυτή οικοδομήθηκε το ανθρώπινο είδος. Μέσα από τις ατέλειες και τα λάθη.

Τα λάθη είναι πάντα ανθρώπινα και είναι πάντα ευπρόσδεκτα, όσο επίπονες και να είναι ορισμένες φορές οι συνέπειες τους. Μέσα από αυτά μαθαίνουμε να ζούμε και να χτίζουμε το ακέραιο του χαρακτήρα μας, όπως επίσης μαθαίνουμε να μένουμε όρθιοι απέναντι στις όποιες αντιξοότητες. Μέσα από αυτά τα μικρά (ή και μεγάλα) στραβοπατήματα, ατσαλώνεται η θέληση και θέτονται οι στόχοι. Και όποιος είναι διατεθειμένος να τα αγκαλιάσει και να μάθει από αυτά, τότε δεν πρόκειται ποτέ να τα επαναλάβει. Θα μείνουν όμως για πάντα στο υποσυνείδητο του σαν τα πιο σημαντικά μαθήματα που πήρε από τη ζωή.

Τα λάθη όσο και να μας στοιχειώνουν, θα πρέπει πάντα να τα αντιμετωπίζουμε σαν κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει. Είναι πολύ εύκολο κάποιος να χάσει το δρόμο του επειδή αποπροσανατολίστηκε από κάποιο λανθασμένο χειρισμό και μετά να απελπιστεί. Όσο σημαντική και να είναι μια αστοχία δεν υπάρχει τίποτα που δε διορθώνεται, είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο. Πάντα υπάρχει μια διέξοδος. Θα πρέπει όμως να μάθουμε να καθαρίζουμε το μυαλό μας και να αποδεχόμαστε την όποια αστοχία ή ατυχία της επιλογής μας ώστε να μπορέσουμε να δούμε καθαρά το μέλλον και να προχωρήσουμε. Δεν είναι καθόλου εύκολο να προχωράς κουβαλώντας πάνω σου το βάρος μιας επιλογής η οποία πλέον ανήκει στο παρελθόν. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια. Δεν πρόκειται να αλλάξει όσο και να το θες. Μπορεί μόνο να γίνει ο φάρος που θα φωτίσει το δρόμο του μέλλοντος ώστε να μη χρειαστεί να ξαναβρεθείς ποτέ στην ίδια θέση.

Τα λάθη είναι κρυπτογραφημένη σοφία. Μόνο όσοι τα αναγνωρίζουν και τα αποδέχονται μπορούν να τα αποκωδικοποιήσουν. Κι όμως, αυτή τη δύναμη τη διαθέτουμε όλοι ανεξαιρέτως. Ο μόνος λόγος που δε μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε είναι επειδή δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν μας και επειδή έχουμε μάθει να μισούμε τα λάθη μας.

Είναι καιρός λοιπόν να μάθουμε να τα αγαπάμε. Γιατί μέσα στα λάθη μας εμπεριέχεται ο εαυτός μας. Τα λάθη μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και όποιος δεν τα αποδέχεται είναι σα να μη μπορεί να αποδεχτεί τον ίδιο του τον εαυτό. Σα να προσπαθεί να ξορκίσει το ποιος ήταν κάποτε, ξεχνώντας το ότι μέσα από όλη αυτή την εμπειρία έχτισε το χαρακτήρα του και έμαθε να ζει. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση κάποιος να κάνει πάντοτε τις τέλειες επιλογές. Κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς αφύσικο. Οπότε το μόνο που μένει είναι να συμφιλιωθούμε με την ιδέα αυτή και να προχωρήσουμε το δρόμο μας βασισμένοι στο ένστικτο.

Πολλές φορές ακούμε κάποιους να εύχονται να μπορούσαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω ώστε να μπορέσουν να διορθώσουν καταστάσεις και λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος. Ξεχνάνε όμως ότι αν θεωρητικά μπορούσαν να το κάνουν, θα κάνανε άλλα και ενδεχομένως χειρότερα. Και αν το καλοσκεφτούμε, η ίδια η ιδέα του να διορθώσεις το παρελθόν είναι από μόνη της ένα τεράστιο λάθος.

Τα λάθη είναι ο καθρέφτης του χαρακτήρα μας. Μας ανοίγουν ένα μαγικό παράθυρο στο παρελθόν που ταυτόχρονα μας δείχνει το δρόμο για το μέλλον.

Ας τα αγαπήσουμε.