Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με το σύμπαν που μας περιβάλλει,
οι οποίες αιωρούνται σαν μύθοι ανάμεσα μας. Κάποιοι δεν πιστεύουν τίποτα από αυτά,
κάποιοι άλλοι είναι απλά επιφυλακτικοί, ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύουν στην
ανωτερότητα μιας ‘θεϊκής’ ύπαρξης η οποία αποδίδει δικαιοσύνη κατά τη δική της θέληση
και για τους δικούς της άγνωστους σκοπούς. Οτιδήποτε από αυτά και να ισχύει,
υπάρχουν κάποιες συμπαντικές θεωρίες οι οποίες επιβεβαιώνονται καθημερινά μέσα
από εξίσου καθημερινές εμπειρίες. Μια από τις πιο γνωστές και σχεδόν καθολικά
αποδεκτές από όλες τις ομάδες ανθρώπων που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι το κάρμα.
Η πεποίθηση ότι καθένας από εμάς κρίνεται βάσει των πράξεων του και στο τέλος
αυτές επιστρέφουν ξανά σε αυτόν, δίνοντας μας ακριβώς αυτό που του αξίζει.
Το κάρμα, επίσης γνωστό ως ‘το πλήρωμα του χρόνου’.
Σχεδόν οι πάντες πιστεύουν στο κάρμα, καθώς είναι γνωστό ότι
η ζωή ακολουθεί κυκλική πορεία. Με μία παρόμοια λογική, την ίδια πορεία
ακολουθούν και οι πράξεις. Όταν κάποιος πράττει κάτι, είτε καλό είτε κακό, τότε
αυτό αργά η γρήγορα επιστρέφει πίσω σε σένα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Είναι
σαν το σύμπαν να σε παρακολουθεί και να σε τιμωρεί ή να σε επιβραβεύει,
κρίνοντάς σε. Το κάρμα είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο ορισμένοι άνθρωποι
μένουν για χρόνια ακλόνητοι στα ιδανικά και τις αρχές τους, άσχετα αν η ζωή
τείνει να τους αποθαρρύνει. Είναι ένας λόγος για να κάνουμε την αυτοκριτική μας
και να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Άλλωστε το μέλλον δε
μπορούμε ούτε να το ελέγξουμε, ούτε να το προβλέψουμε. Το μόνο που μπορούμε να
κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να το χτίσουμε και κατά κάποιο τρόπο να το
διασφαλίσουμε. Κανένας δε θέλει να χτίσει ένα εχθρικό μέλλον για τον εαυτό του,
οπότε η πεποίθηση ότι κάπου, κάποτε θα μας περιμένει μια επιβράβευση για αυτό
που πρεσβεύουμε ως άνθρωποι είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να γνωρίζουμε ότι κάναμε
ότι πέρναγε από το χέρι μας για να φανούμε αντάξιοι της προσωπικότητας που
χτίζουμε στο παρόν και να μην κατηγορήσουμε ποτέ το μακρινό παρελθόν για λάθη
που τυχόν κάναμε.
Το κάρμα είναι ένας απλός τρόπος να τα βρούμε με τον εαυτό
μας. Και όποιος μπορεί να τα βρει με τον εαυτό του είναι ήρεμος και
ευτυχισμένος.
Έχω δει άπειρες φορές ανθρώπους να κυριεύονται από
αρνητικό κάρμα. Να φέρονται άσχημα στους συνανθρώπους και τους συνεργάτες τους.
Να προσπαθούν να ευνοήσουν τον εαυτό τους πατώντας τους υπόλοιπους. Και να τα
καταφέρνουν. Και πάντα αναρωτιόμουν πως γίνεται να μη φοβούνται το κάρμα. Αναρωτιόμουν
αν εγώ με την εντελώς αντίθετη λογική μου είχα επιλέξει το λάθος δρόμο για να
πάω μπροστά. Και μπορεί να περνούσε πολύς καιρός, ακόμα και χρόνια ολόκληρα,
αλλά στο τέλος η ζωή και το σύμπαν πάντα, μα πάντα απέδιδαν δικαιοσύνη. Και
τότε, δεν ήξερα αν πρέπει να χαρώ ή να λυπηθώ για λογαριασμό τους. Αλλά δεν
είχε καμία σημασία, καθώς η συνειδητοποίηση του ότι ο καθένας στο τέλος παίρνει
αυτό που του αξίζει δεν είναι απλά μια θεωρία αλλά ένα αξίωμα, βάζει τα πάντα
σε μια σειρά. Και μετά ο καθένας συνεχίζει το δρόμο του πιο σίγουρος από ποτέ
για τον εαυτό του και τις επιλογές του.
Γιατί ήρθε επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου.
