Είναι πολύ δύσκολο.
Είναι υπερβολικά δύσκολο να προσπαθείς καθημερινά να νικήσεις αυτό το αόρατο τέρας που ζει μέσα στο μυαλό σου. Προσπαθείς, παλεύεις σκληρά, ιδρώνεις και ανά στιγμές καταφέρνεις να το εξαφανίσεις, μόνο και μόνο για να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του λίγο μετά.
Η ανάσα του είναι πάντα εκεί και η φωνή του μιλάει μέσα σου συνεχώς. Την ακούς μόνο εσύ. Σε φοβίζει και θες να την κάνεις να σιγήσει για πάντα. Θέλεις να ελευθερωθείς αλλά δεν γνωρίζεις το πως. Και ο κόσμος νομίζει πως ξέρει τα πάντα. Όλοι νομίζουν ότι ξέρουν αυτά που εσύ γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα. Όμως δεν μπορείς να τους εξηγήσεις. Δεν καταλαβαίνουν. Ή μάλλον νομίζουν ότι καταλαβαίνουν. Νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.
Και γελάνε. Και κατακρίνουν. Και ειρωνεύονται.
Κι εσύ ξέρεις πολύ καλά πως αν μπορούσαν έστω για μερικές στιγμές να βρεθούν μέσα στην κόλαση του υποσυνείδητου σου, θα τρόμαζαν. Ίσως πάλι να μην το άντεχαν και να τρελαίνονταν.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τότε θα καταλάβαιναν.
Αλλά αυτό δε θα συμβεί. Κι εσύ μέσα στην αέναη μάχη σου έχεις το χειρότερο σύμμαχο που ονομάζεται μοναξιά. Ακόμα και όταν είσαι περιστοιχισμένος από κόσμο, ακόμα και όταν έχεις γύρω σου φίλους που θέλουν το καλό σου, εσύ αισθάνεσαι μόνος. Γιατί ξέρεις ότι δεν είσαι σαν αυτούς. Ξέρεις ότι δε σκέφτεσαι σαν αυτούς. Ξέρεις ότι κάτι παράξενο συμβαίνει με σένα που δε συμβαίνει σε κανέναν από αυτούς.
Γιατί αν συνέβαινε θα σε καταλάβαιναν και θα προσπαθούσατε μαζί. Αν βλέπατε με τον ίδιο τρόπο τον κόσμο δε θα υπήρχαν γέλια και ειρωνείες. Αν αισθάνονταν το ίδιο δε θα δίνανε συμβουλές, γιατί θα ξέρανε πως ότι συμβουλή και να δώσουν, ο μοναδικός που μπορεί να πνίξει το τέρας και να βγει από το τέλμα της μοναξιάς είσαι εσύ ο ίδιος. Και απλά θα σιωπούσαν και θα ακουμπούσαν το χέρι τους στον ώμο σου.
Κι έτσι συνεχίζεις να πορεύεσαι σε έναν κόσμο όπου εσύ είσαι ο διαφορετικός και ο παράξενος, έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Και ορισμένες φορές έρχεσαι σε ένα οριακό σημείο που τείνεις να συμφωνήσεις με τη γνώμη των πολλών, μόνο και μόνο για να καταφέρεις να αισθανθείς κι εσύ μέρος του συνόλου και να διώξεις τη μοναξιά που νιώθεις. Και τελικά το μόνο που καταφέρνεις είναι να βυθιστείς πιο βαθιά μέσα στην άβυσσο.
Οι άνθρωποι είναι μέρος της νοσηρής πραγματικότητας που αντιμετωπίζεις. Είναι εγωιστές και ισχυρογνώμονες και ποτέ δεν προσπαθούν να βάλουν τον εαυτό τους έστω για λίγο στη θέση του άλλου. Η άποψη τους δεν αλλάζει με τίποτα. Έτσι μάθανε, αυτό εκπαιδεύτηκαν να κάνουν. Η αλαζονεία και ο εγωισμός τους είναι δηλητήριο που σε κάνει να αισθάνεσαι ασφυξία. Η παρουσία τους θηλιά που σε πνίγει.
Βοήθεια ήθελες μόνο. Και ένα χέρι να σε πιάσει και να σε σώσει. Με οποιονδήποτε τρόπο.
Αυτό δε θα συμβεί ποτέ. Είσαι μόνος σου εναντίον όλων. Η νοοτροπία του κόσμου δυστυχώς θα σε θέτει πάντα στο περιθώριο. Μην περιμένεις θαύματα. Έχεις λοιπόν να αντιμετωπίσεις τα πάντα μόνος σου, ξεκινώντας από τον εαυτό σου. Μίλα του, επικοινώνησε μαζί του γιατί μόνο αυτός θα σε ακούσει. Ξεκίνα σήμερα.
Καλή τύχη.
