Πολλές φορές πιάνουμε τον εαυτό μας να είναι αποδέκτης μιας
κατάστασης που ποτέ δεν αποζήτησε. Άλλες φορές πάλι από αλλού ξεκινάμε και
αλλού καταλήγουμε. Στην προσπάθεια κατάκτησης των επιθυμιών και των ονείρων μας
δεν είναι απαραίτητο ότι θα ακολουθήσουμε το σωστό δρόμο. Η ζωή έχει πολλά σταυροδρόμια
και η επιλογή της οδού που τελικά θα ακολουθήσουμε εξαρτάται αποκλειστικά από
εμάς, την πίστη στον εαυτό μας και τη διαίσθηση μας.
Τι συμβαίνει όμως όταν έχουμε κάνει όλες τις επιλογές μας σωστά
και το τέλος του δρόμου δεν είναι αυτό που τελικά φανταζόμασταν ή θέλαμε; Και
αν τελικά συμβαίνει αυτό όντως, πως είμαστε σίγουροι ότι δεν είναι άλλο ένα
παιχνίδι του μυαλού σε συνδυασμό με τον εγωισμό και την απληστία μας;
Μήπως το τέλος του δρόμου είναι όντως αυτό που θέλουμε και
δε μπορούμε να το δούμε γιατί απλώς ζητάμε περισσότερα;
Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που τον κάνει να ζητάει
ολοένα και περισσότερα. Δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος με τίποτα και ψάχνει
τρόπους να γεμίσει τα κενά του με υλικά αγαθά, χρήματα ή σωματικές απολαύσεις.
Το ταξίδι της ζωής μετατρέπεται σε έναν αέναο κύκλο όπου κάθε προορισμός
φαντάζει κενός και χωρίς νόημα. Κάθε στόχος που επιτυγχάνεται θέτει έναν
καινούργιο, μετατρέποντας τον προηγούμενο σε μία άνευ ουσίας ανάμνηση, η οποία
θα ξεχαστεί το ίδιο γρήγορα με το λόγο τον οποίο καταλήξαμε εκεί. Θέλουμε
περισσότερα συνεχώς. Ψάχνουμε την ευτυχία και την ολοκλήρωση σε λάθος σημεία
και με λάθος τρόπο και έτσι το ίδιο το ταξίδι της ζωής μας παγιδεύει και μας πνίγει.
Και το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι ποτέ δεν μαθαίνουμε πως να εκτιμάμε αυτά
που έχουμε και την κατάσταση που βρισκόμαστε την εκάστοτε στιγμή.
Το φως του εγωισμού και της απληστίας είναι εκτυφλωτικό. Μας
τυφλώνει και μας αποκρύπτει τι συμβαίνει γύρω μας, αφήνοντας μας να δούμε μόνο
αυτά που θεωρούμε εμείς σημαντικά. Ο εαυτός μας μπαίνει πάνω από όλους και όλα,
ακόμα και από καταστάσεις που δεν μας αφορούν. Νομίζουμε πως έτσι είμαστε
πραγματικά ελεύθεροι να επιλέξουμε αυτό που θέλουμε να γίνουμε. Δεν ακούμε
συμβουλές, δε ζυγίζουμε τις καταστάσεις, δεν σκεφτόμαστε. Και όταν τελικά φτάνουμε
εκεί που ονειρευόμασταν, συνειδητοποιούμε ότι τελικά δεν ήταν αυτό που θέλαμε
και ότι τόσο καιρό κυνηγούσαμε μια κατάσταση που είχαμε στο μυαλό μας εξιδανικευμένη,
απογυμνωμένη από όλα αυτά που θα μπορούσαν να μας πληγώσουν ή να μας απογοητεύσουν.
Συνειδητοποιούμε ότι τόσο καιρό κυνηγούσαμε μια πλάνη, μια ουτοπία που είχαμε
πλάσει μόνοι μας με το μυαλό μας.
Είναι πολύ δύσκολο να τιθασεύσουμε το ‘εγώ’ μας και τις επιθυμίες
μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προχωράμε στη ζωή αυθόρμητα,
αποφεύγοντας ουτοπικούς στόχους και αφήνοντας το ένστικτο μας να οδηγεί την
επόμενη κίνηση μας. Αν καταφέρουμε να παροπλίσουμε τον εγωισμό και την υπερηφάνεια
μας θα μπορέσουμε να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας τη στιγμή που συμβαίνει. Και
τότε, ο προορισμός μας θα είναι πια ξεκάθαρος, το ίδιο και η ιδέα μας για τον
εαυτό μας.
Θα μπορέσουμε να ατενίσουμε το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία
και να χτίσουμε τη ζωή μας πάνω σε ρεαλιστικές βάσεις με γερά θεμέλια.
Γιατί θα είμαστε σίγουροι ότι στο τέλος του ταξιδιού θα
βρισκόμαστε ακριβώς εκεί που θέλουμε να είμαστε και δε θα μας εγκλωβίζει
τίποτα. Και φυσικά νέοι στόχοι θα θέτονται πάντα. Αυτό είναι άλλωστε και το
νόημα της ζωής.
Πλέον όμως θα είμαστε σίγουροι για το πως φτάσαμε μέχρι εδώ
και πως θα τους κατακτήσουμε.
