Δεν υπάρχει σωστός και λάθος δρόμος. Υπάρχουν μόνο
επιλογές, οι οποίες καθορίζουν την έννοια του ‘σωστού’ και του ‘λάθους’ με
εντελώς υποκειμενικά κριτήρια. Ο καθένας από εμάς ζει τη δική του ζωή, με τα
δικά του δεδομένα, τις δικές του ανησυχίες και τους δικούς του στόχους.
Πορευόμαστε έτσι μέχρι να πετύχουμε το στόχο μας, μόνο και μόνο για να θέσουμε
νέους. Αυτό είναι η ζωή και η ομορφιά της.
Ο κάθε άνθρωπος, από την αρχή της ζωής του δημιουργεί μια
εντελώς δική του ψυχοσύνθεση με βάση τις εμπειρίες του, τον τρόπο που μεγάλωσε,
την οικογένεια του, τους φίλους του, ακόμα και από το τι είχε σαν δεδομένο ή τι
του έλειψε. Η ψυχή είναι σαν δακτυλικό αποτύπωμα. Είναι μοναδική και δε μπορεί
κανένας να την αντιγράψει. Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, τα κριτήρια του καθενός μας
σχετικά με τους στόχους μας, τις επιθυμίες μας, όπως και το πως θέλουμε η ζωή μας
να καταλήξει είναι εντελώς υποκειμενικά. Όποιος λοιπόν κατανοήσει ότι ο μόνος
κριτής του εαυτού μας είναι και πάλι ο ίδιος μας ο εαυτός, τότε έχει κάνει ένα
σημαντικό βήμα προς την ευτυχία και την απόλυτη πνευματική ελευθερία.
Δυστυχώς όμως, συνήθως ο κανόνας είναι εντελώς ο αντίθετος.
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να επηρεάζονται από τον κοινωνικό τους περίγυρο
χωρίς να κατανοούν ότι η γνώμη του καθένα σχετικά με τις προσωπικές μας επιλογές
αφενός δεν τους αφορά και αφετέρου προέρχεται από μια ψυχοσύνθεση εντελώς
διαφορετική από τη δική τους. Κι όμως, λόγω ανασφαλειών ή αδύναμου χαρακτήρα, η
επιρροή επέρχεται αβίαστα, ωθώντας μας πολλές φορές σε λάθος επιλογές, τη
σημασία των οποίων συνειδητοποιούμε πολύ, μα πολύ αργότερα. Πόσες φορές δεν
έχουμε ακούσει ανθρώπους μεγάλης ηλικίας να παραδέχονται ότι επηρεάστηκαν από
εξωγενείς παράγοντες και εν τέλει κατέληξαν σε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο
από αυτόν που τους έλεγε η καρδιά τους; Δυστυχώς όμως, η σοφία έρχεται στη δύση
της ζωής, όπου το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αναπολείς και εύχεσαι να
μπορούσες να γυρίσεις πίσω το χρόνο, τότε που μπορούσες πραγματικά να αλλάξεις
το μέλλον σου επειδή το κρατούσες τα χέρια σου. Αλλά ακόμα και να
συνειδητοποιήσουμε σχετικά νωρίς τα αυτονόητα, πολλές φορές η ίδια μας η
υπερηφάνεια δε μας αφήνει να παραδεχτούμε ούτε στον εαυτό μας ότι έπρεπε να
ακούσουμε τη δική μας φωνή και μόνο. Και έτσι, πολύ απλά, συνεχίζουμε
δυστυχισμένοι να περπατάμε στον ίδιο αέναο δρόμο από φόβο να μην ‘κακοχαρακτηριστούμε’.
Από ποιόν; Και γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ;
Ο μοναδικός σωστός δρόμος είναι ο δρόμος της καρδιάς.
Σίγουρα και η λογική έχει και πρέπει να έχει βάρος στις τελικές μας αποφάσεις,
αλλά και πάλι η ζωή είναι πολύ μικρή για να αποφύγουμε να πάρουμε ρίσκα. Ακόμα
και να αποτύχουμε, τουλάχιστον θα έχουμε καθαρή τη συνείδηση μας επειδή θα
ξέρουμε πως δεν απογοητεύσαμε τον εαυτό μας. Το θέλαμε, προσπαθήσαμε. Το
αποτέλεσμα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει το ότι είχαμε το θάρρος της
γνώμης μας και συνειδητοποιήσαμε την αξία της προσωπικής επιλογής. Η αποτυχία
είναι μέρος της ζωής και έχει και αυτή τη δικιά της αξία.
Ο μόνος άνθρωπος που θα είναι πάντα δίπλα μας χωρίς να
φύγει ποτέ μακριά είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Ας μάθουμε να τον ακούμε και να
τον εμπιστευόμαστε.
Μόνο τότε θα
είμαστε πραγματικά ελεύθεροι.
