Χρόνια τώρα περπατάω στον ίδιο δρόμο.
Ο δρόμος αυτός προχωράει πάντα μπροστά και δε γυρνάει
ποτέ πίσω. Η πορεία είναι πάντα προς τον ορίζοντα, προς το μέλλον. Τα χνάρια
στο χώμα όμως βρίσκονται πάντα εκει. Δε σβήνουν. Ποτέ δε θα σβήσουν. Και ακόμα
και αν δε μπορεί κανείς να επιστρέψει για να χαράξει μια καλύτερη πορεία,
μπορεί πάντα να κοιτάξει πίσω του. Αν φυσικά το αντέχει.
Δεκα χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή. Η περίοδος των δέκα χρόνων
ωριμάζει, πληγώνει, θωρακίζει. Γεμίζει τη ζωή εμπειρίες και εικόνες. Μπάινεις
παιδί και βγαίνεις ώριμος άνθρωπος. Η άποψη σου για τη ζωή αλλάζει. Δέκα
χρόνια. Μου φαίνεται απίστευτο που πέρασαν τόσο γρήγορα. Οποιαδήποτε στιγμή της
περιόδου αυτής και να ανακαλέσω στο μυαλό μου, μου φαίνεται σα να ήταν χθες. Κι
όμως το χθες γίνεται αύριο πολύ πιο γρήγορα από όσο νομίζουμε. Ίσως γι’ αυτό η
ζωή μας προσπερνάει τόσο απροκάλυπτα.
Ρίχνω μια ματιά στα ίχνη που έχω αφήσει πίσω μου. Λάσπη
παντού, θολά νερά και ψιλές σταγόνες νερού πέφτουν στη γη από ψηλά. Τολμάω να
κοιτάξω τον ουρανό. Σύννεφα σκεπάζουν τα πάντα, μαύρα και απειλητικά. Και
βροχή. Συνεχώς βροχή. Ο δρόμος πίσω μου εκτείνεται μέχρι εκεί που φτάνει το
μάτι και η μυρωδιά της βροχής στο χώμα μου φέρνει συνεχώς στο μυαλό
λησμονημένες εμπειρίες και βιώματα του παρελθόντος. Πράγματα που θέλω να ξεχάσω.
Για κάποιο περίεργο λόγο που δε μπορώ να εξηγήσω, θυμάμαι πάντα να βρέχει. Δε
μπορώ να θυμηθώ μια ηλιόλουστη μέρα εκτός από κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις που
οι ακτίνες του ήλιου ξέφυγαν για πολύ λίγο από τα δεσμά των συννέφων μόνο και
μόνο για να ξανακρυφτούν σχεδόν ακαριαία. Σε αυτά τα δέκα χρόνια η βροχή πέφτει
ακατάπαυστα, σε κάθε βήμα, σε κάθε ανάσα. Τα σύννεφα χάσκουν από πάνω συνεχώς,
απειλητικά και δυσοίωνα. Δε θυμάμαι πλέον καθαρά ούτε το χρώμα του ουρανού.
Αυτή η κακοκαιρία δε δείχνει να έχει τέλος. Μπορεί να έχω μάθει να ζω
περπατώντας στη βροχή αλλα αυτό δε σημαίνει ότι το θέλω κιόλας. Αλλα δε γνωρίζω
πώς να την κάνω να σταματήσει.
Δέκα χρόνια βρέχει. Πολύς καιρός. Μια ολόκληρη ζωή. Δεν
το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι σήμερα που πήρα την απόφαση να κοιτάξω πίσω. Όλο
αυτό τον καιρό ευχόμουν να βγει ο ήλιος αλλά αυτό ποτέ δεν έγινε στα αλήθεια.
Όλα ήταν μια ψευδαίσθηση και αυτό φάνηκε σε βάθος χρόνου. Η βροχή έσβησε τα
πολύ μακρινά ίχνη. Ευτυχώς γιατί δε θα ήθελα ποτέ να παραπλανηθώ και να
ξαναπεράσω από εκεί. Όμως η αμφιβολία επιστρέφει. Μήπως και το βροχερό παρόν
αποδειχθεί ότι πρόκειται για μια ακόμα ψευδαίσθηση; Το μέλλον θα είναι εξίσου βροχερό; Θα
σταματήσει ποτέ η βροχή να πέφτει; Έχω βαρεθεί. Θέλω επιτέλους να θαυμάσω τον
καθαρό ουρανό, χωρίς να βρέχομαι, χωρίς να περπατάω στη λάσπη.
Δέκα βροχερά χρόνια είναι πάρα πολλά. Είναι υπερβολικά
πολλά. Όμως ο δρόμος που χαράζουμε στο παρελθόν οδηγεί σε αυτόν που θα
ακολουθήσουμε στο μέλλον. Ίσως κάποια μέρα το ίδιο το μονοπάτι της βροχής με
οδηγήσει σε ένα ηλιόλουστο ξέφωτο. Και κάτω από το φως του ήλιου θα είναι πολύ
πιο εύκολη η επιλογή του επόμενου μονοπατιού που οδηγεί στο μέλλον. Γι’αυτό θα
συνεχίσω να περπατάω στη λάσπη όπως έκανα πάντα, μέχρι να βγεί ο ήλιος.
Κατάφερα να αντέξω δέκα ολόκληρα χρόνια στη βροχή. Τώρα
πια δε με φοβίζει τίποτα.
