Αυγή

Ξαφνικά μέσα από την απόλυτη χαλάρωση που σε έφερε στην πύλη των ονείρων, αισθάνεσαι ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι. Ο θαυμαστός αλλά φανταστικός κόσμος που αντικρίζεις σιγά σιγά αρχίζει να σείεται και να χάνεται μέσα στη δίνη της πραγματικότητας. Σε κυριεύει πανικός. Πασχίζεις να κρατήσεις τα μάτια σου κλειστά. Είναι όλα τόσο όμορφα εδώ, τόσο ιδανικά. Οι κανόνες της φύσης μοιάζουν να μην έχουν καμία ισχύ. Ο χρόνος, τα συναισθήματα, ακόμα και η έννοια του χειροπιαστού και του αληθινού μοιάζουν να έχουν αποκτήσει μια αέρινη υφή που ταξιδεύει το προβληματισμένο σου μυαλό σε μια άλλη διάσταση που ενώ ξέρεις πως δεν είναι αληθινή, τη ζεις σαν τέτοια για τον απλούστατο λόγο ότι θα ήθελες πολύ να είναι.

Το αεράκι συνεχίζει να χαϊδεύει το πρόσωπο σου και ο τόσο όμορφος φανταστικός κόσμος σου σιγά σιγά χάνεται οριστικά. Τα μάτια όμως παραμένουν κλειστά, σαν να αρνούνται να αντικρύσουν την πραγματικότητα. Ίσως γιατί η πραγματικότητα που αντιμετώπιζες προτού χαθείς μέσα στην έκσταση του ονείρου να ήταν πραγματικά πολύ πιο σκληρή από το ότι θα μπορούσαν να αντέξουν.

Κανείς όμως δε μπορεί να ξεφύγει από το αύριο. Κανείς δε μπορεί να προσποιείται ότι είναι ευτυχισμένος όταν πασχίζει να πείσει τον εαυτό του ότι κάποια μέρα μπορεί και να το καταφέρει.

Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ανοίξει τα μάτια και να αντιμετωπίσει με αισιοδοξία το νέο φως της επόμενης μέρας. Και όλα σιγά σιγά θα πάρουν το δρόμο τους.

Ήρθε η αυγή. Αυτή είναι η ζωή σου.

Τα μάτια πλέον χάσκουν ορθάνοιχτα, προσπαθώντας να προσαρμοστούν στο φως. Όλα δείχνουν τόσο κρυστάλλινα τώρα, τόσο καθαρά. Όχι σαν χτες που το αύριο φάνταζε δυσοίωνο και ορθωνόταν απειλητικό μπροστά σου. Κάτι φαίνεται να άλλαξε. Τι όμως;

Ήρθε η αυγή και έφερε το φως.

Είναι δυνατόν το φως να έχει τόση δύναμη; Είναι δυνατόν να κρύβουμε μέσα μας τόσο φως; Αισθάνεσαι πλέον αναγεννημένος, αισιόδοξος, χαρούμενος. Φωτίζεις με το φως ου όλες τις σκοτεινές πτυχές της ζωής σου. Τώρα πια όλα είναι ξεκάθαρα. Τώρα πια βλέπεις καθαρά. Και το φως φωτίζει τα πάντα, ακόμα και το μονοπάτι του μέλλοντος. Ήταν πάντοτε εκεί αλλά εσύ δε μπορούσες να το δεις. Τι συνέβη άραγε; Τι άλλαξε;

Ήρθε η αυγή και σου έδειξε το δρόμο. Αυτή είναι η ζωή σου.

Αυτή είναι η ζωή σου και φωτίζεται αποκλειστικά από το δικό σου φως που κρύβεις μέσα σου και πρέπει να βρεις τον τρόπο να το ελευθερώσεις. Δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από το σκοτάδι που το καταπίνει και πολλές φορές θα περιμένεις να βρεις διέξοδο από αυτό μέσα από τον κόσμο των ονείρων, εκεί που όλα μοιάζουν ιδανικά και όλα λειτουργούν με έναν άλλο, φαινομενικά ιδανικό τρόπο. Το σκοτάδι όμως έχει τον τρόπο να σε ξεγελάει, και να σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι άτρωτος. Και όταν η αυγή επιστρέψει για να σου δείξει το δρόμο, εσύ θα είσαι τόσο χαμένος που δε θα μπορείς να το δεις. Και το φως σου θα χαθεί ξανά αφήνοντας σε μετέωρο και χαμένο.

Η αυγή όμως θα είναι πάντα εκεί και θα προσπαθεί κάθε μέρα να σε αφυπνίσει και να σε κάνει να ακτινοβολήσεις. Και όταν το καταφέρεις, δε θα σε φοβίζει τίποτα πια.

Ήρθε η αυγή ξανά. Αυτή είναι η ζωή σου.

Αποκλεισμός

Διανύουμε μια πολύ δύσκολη και πρωτοφανή εποχή η οποία έχει φέρει αρκετό κόσμο στα ψυχολογικά του όρια. Ο αποκλεισμός από τα κοινά, από τις προσωπικές ελευθερίες και από τη συναναστροφή με κόσμο δημιουργεί αρκετές φορές την αίσθηση ότι είμαστε φυλακισμένοι, πράγμα που μας πανικοβάλλει και μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα αλλά και να αδημονούμε για το τέλος αυτής της κατάστασης και την επιστροφή στους κανονικούς μας ρυθμούς.

Τώρα όμως που υπάρχει χρόνος, μήπως θα έπρεπε να τον εκμεταλλευτούμε επικοινωνώντας λίγο περισσότερο με τον εαυτό μας; Μήπως θα έπρεπε να αναλογιστούμε το που στεκόμασταν πριν ως προσωπικότητες και ως άνθρωποι και το που στεκόμαστε τώρα, με τα νέα δεδομένα; Αλλάξανε μήπως οι εσωτερικές μας ανάγκες; Οι επιθυμίες μας ενισχύθηκαν; Η νοσταλγία για τη ζωή προ του αποκλεισμού έγινε ξαφνικά τόσο σημαντική για εμάς;

Και το σημαντικότερο…αισθανόμαστε πραγματικά φυλακισμένοι; Ή μήπως ζούσαμε πάντοτε σε μια νοητή φυλακή;

Η φυλακή βρισκόταν πάντα μέσα στο μυαλό μας. Ποτέ δε νιώσαμε πραγματικά ελεύθεροι. Μας κατέβαλλε πάντα το άγχος, η καθημερινή ρουτίνα, η δουλειά και τα ανεκπλήρωτα όνειρα και οι επιθυμίες μας. Όλα αυτά χτίσανε τις νοητές αλυσίδες κρίκο-κρίκο γύρω από το λαιμό μας και τα χέρια μας και μέρα με τη μέρα βαραίνουν τόσο που είναι πλέον σχεδόν ασήκωτες. Η περηφάνια όμως των ανθρώπων δεν τους επιτρέπει να μοιραστούν το ασύγκριτο βάρος που καταπλακώνει τη ψυχή τους με άλλους. Αντιθέτως, προσποιούνται ότι όλα είναι καλά καταπίνοντας συνεχώς όλα αυτά που τους πονάνε και τους εγκλωβίζουν μέχρις ότου δεν μπορούν πλέον άλλο. Εκεί αρχίζει η προσπάθεια διαφυγής μέσω λανθασμένων διεξόδων όπως το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και οι τάσεις αυτοκαταστροφής.

Και κάπου εκεί έρχεται και η κατάθλιψη για να τελειώσει ότι μέχρι και σήμερα θύμιζε ζωή. Για να σκοτώσει τις τελευταίες ελπίδες μας και να μας κάνει να νιώσουμε ότι είμαστε πραγματικά φυλακισμένοι μέσα στο σώμα μας. Και μετά ο δρόμος του γυρισμού είναι πάρα πολύ δύσκολος.

Όλες αυτές οι καταστάσεις ήταν πάρα πολύ κοινές πριν αρχίσουμε να ζούμε αυτή την παράξενη κατάσταση της απομόνωσης και του αποκλεισμού, όμως κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει για ότι τον βάραινε. Ξαφνικά λοιπόν κατανοήσαμε την αξία της ελευθερίας μέσω της συνειδητοποίησης τι δεν ήμασταν ποτέ πραγματικά ελεύθεροι. Οτιδήποτε είχαμε ως δεδομένο πλέον δεν υφίσταται, τουλάχιστον όχι με το νόημα που του είχαμε δώσει πριν. Τίποτα δεν είναι το ίδιο πια και αυτό είναι ένα συμπέρασμα που σίγουρα θα επηρεάσει τη ζωή μας στο μέλλον, ίσως για να την κάνει καλύτερη. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη. 

Ίσως όμως όλο αυτό είναι μια δοκιμασία που τελικά θα μας ωφελήσει. Ίσως καταφέρουμε να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας σχετικά με τι είναι σημαντικό και τι όχι στη ζωή μας και να ανακαλύψουμε εκ νέου τις έννοιες των αξιών που πραγματικά έχουν σημασία. Τώρα είναι η ευκαιρία να ζυγίσουμε, να συγκρίνουμε και να πετάξουμε μακριά ότι μας κατατρώει.

Τώρα είναι η ευκαιρία να σπάσουμε τις αλυσίδες και να δραπετεύσουμε από τη νοητή φυλακή μας. Γιατί αν δεν το κάνουμε, θα παραμείνει εκεί ακόμα και όταν η απομόνωση φτάσει στο τέλος της.

Και θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ήταν οι τέσσερις τοίχοι που μας φυλάκιζαν, αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός.