Από μικροί διδασκόμαστε να είμαστε τέλειοι. Να είμαστε
αλάνθαστοι. Από την πρώτη διαπαιδαγώγηση που δεχόμαστε σε προσχολική ηλικία από
τους γονείς και τους κηδεμόνες μας, μέχρι τη στιγμή που θα βγούμε έξω στην
κοινωνία στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις, εκπαιδευόμαστε συνειδητά και
ασυνείδητα στην αποφυγή λαθών. Αυτό βέβαια δεν είναι απόλυτα κακό καθώς ο
κοινωνικός μας περίγυρος που πραγματικά νοιάζεται για εμάς και για την πορεία μας
στο δύσκολο δρόμο της ζωής, προσπαθεί απλά να μας προειδοποιήσει και να μας προστατέψει.
Είναι όμως πραγματικά έτσι; Είναι τα λάθη τόσο ‘κακά’; Τι πραγματικά ισχύει;
‘Πρέπει να πέσεις πολλές φορές κάτω για να μάθεις να
σηκώνεσαι.’
Υπάρχουν πολλές παλιές και σοφές παροιμίες που όχι μόνο
δεν προσπαθούν να μας αποτρέψουν από το να κάνουμε λάθη, αλλά κατά κάποιο τρόπο
μας ‘ωθούν’ σε αυτά. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Η ζωή είναι τόσο πολύπλοκη και
χαώδης που δεν είναι δυνατόν κάποιος να είναι αλάνθαστος. Τα λάθη δημιουργούν τους
ανθρώπους οι οποίοι από την ίδια τους τη φύση είναι ατελείς. Δεν υπάρχει τίποτα
το τέλειο ακόμα και στην ίδια τη φύση. Η μη τελειότητα οδηγεί σε μια συνεχή
προσπάθεια βελτίωσης, σε έναν αγώνα που δεν τελειώνει ποτέ γιατί απλούστατα η
τελειότητα είναι κάτι ουτοπικό. Τα λάθη είναι μέρος του ίδιου αγώνα, λειτουργώντας
σαν δάσκαλος. Κάποιος που έκανε κάποτε ένα μεγάλο λάθος, είναι σίγουρο ότι δεν
θα το επαναλάβει ποτέ. Γιατί πλέον έμαθε και ξέρει πώς να αντιμετωπίσει μια
παρόμοια κατάσταση. Πλέον φοβάται λιγότερο για την πιθανότητα ενός ακόμα λάθους
γιατί ξέρει πως θα προφυλαχθεί. Και ξέρει πως ακόμα και άθελα του να υποπέσει
σε ένα ακόμα σφάλμα, θα σηκωθεί πολύ γρηγορότερα και πολύ πιο σίγουρα, έχοντας
προσθέσει ένα ακόμα βέλος στη φαρέτρα των εμπειριών του. Θα σηκωθεί σοφότερος,
γνωρίζοντας πως την επόμενη φορά θα πέσει πολύ δυσκολότερα. Και όλα αυτά από τα
λάθη, που στην αρχή της διαδρομής του στη ζωή τα φοβόταν.
Μας μάθανε λοιπόν από μικρούς να φοβόμαστε τα λάθη και
κατ’επέκταση την ίδια τη ζωή. Μας μάθανε να προχωράμε φοβισμένοι σε αέναους
κύκλους από φόβο να μη σκοντάψουμε. Μας συμβούλεψαν από νωρίς να αποφύγουμε να
γνωρίσουμε το πραγματικό πρόσωπο της ζωής και της κοινωνίας, μόνο και μόνο για
να το ανακαλύψουμε αργότερα, έντρομοι και χωρίς γνώση του πώς να το
αντιμετωπίσουμε. Μας εκπαίδευσαν να είμαστε τέλειοι σε έναν κόσμο που μόνο
τέλειος δεν είναι. Να αποφεύγουμε τη βροχή για να μη βραχούμε. Τον έρωτα για να
μην απογοητευτούμε. Τη φιλία για να μην πληγωθούμε. Και τελικά, το μόνο που
κατάφεραν είναι να μας διδάξουν πώς να μη ζούμε και πώς να μην απολαμβάνουμε τη
ζωή, καλλιεργώντας μας ένα μόνιμο φόβο και μια αμφισβήτηση για τα πάντα.
Ένα μόνιμο φόβο για το πιο ανθρώπινο χαρακτηριστικό, το
δικαίωμα του λάθους.
Κάντε λάθη, μάθετε, πειραματιστείτε. Ζήστε ελεύθερα.
Μετρήστε σωστά τα βήματα σας και αν είστε σίγουροι για το βήμα σας μην ακούτε κανέναν
παρά μόνο τον εαυτό σας. Η ζωή συγχωρεί τα λάθη και αυτούς που τα κάνουν,
διδάσκοντας τους πως η κάθε μας πράξη έχει τη δική της μικρή αξία. Το ‘τέλειο’ δεν
υπάρχει πουθενά και δεν χαρίζεται.
Υπάρχει μόνο ο δρόμος προς αυτό.
