Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Το αύριο που ποτέ δεν ήρθε



Προσδοκίες και φιλοδοξίες. Όνειρα και στόχοι. Μέσα από αυτά χαράζουμε το δρόμο μας, βαδίζοντας σχεδόν στα τυφλά μέσα στο σκοτάδι του μέλλοντος. Το μόνο πράγμα που φωτίζει το δρόμο είναι η δροσερή αύρα των φιλοδοξιών και των ονείρων μας. Κάποιες φορές καταφέρνουμε να αγγίξουμε αυτό που επιθυμούμε, άλλες πάλι οχι. Άλλες πάλι φορές βολευόμαστε με αυτό που μας έφερε η ζωή και άλλες συνεχίζουμε να προσπαθούμε χωρίς τέλος να δημιουργήσουμε τη πραγματικότητα που πάντα ονειρευόμασταν.

Γιατί όμως ποτέ δε σταματάμε να παραπονιόμαστε; Γιατί πάντα θέλουμε κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη έχουμε;

Έχουμε αναφερθεί εκτενώς πολλές φορές στην απληστία και τον εγωισμό που διακατέχει το ανθρώπινο είδος. Αδυναμίες που προκύπτουν από την ατελή φύση της ύπαρξης μας και δυσκολεύουν το αυθόρμητο συναίσθημα από το να απελευθερωθεί και να μας αφήσει να χαρούμε τη στιγμή, το παρόν, καθώς και αυτά που έχουμε ήδη αποκτήσει. Η επικέντρωση στα μελλοντικά σχέδια σχεδόν ακυρώνουν το παρόν και τη χαρά του να ζούμε τη στιγμή. Κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε οτι όλο αυτό είναι λάθος, αλλά συνήθως τότε είναι πολύ αργά. Και μέρα με τη μέρα αρνούμαστε να δούμε καθαρά τα καλά που μας χαρίζει η ζωή απλόχερα αναζητώντας ένα αύριο που (κατα τα λεγόμενα μας) ποτέ δεν ήρθε. Επίπρόσθετα έχουμε την τάση να επικεντρωνόμαστε στα άσχημα, παραπονούμενοι συνεχώς οτι δεν πήραμε ποτέ αυτό που μας άξιζε περιμένοντας να δικαιωθούμε κάποτε στο μέλλον. Να δικαιωθούμε από ποιον; Από τις επιλογές μας ή από τον ίδιο μας τον εαυτό; Γιατί κάθε επιλογή, κάθε απόφαση και κάθε βήμα μας, καθορίζει το τι βρίσκεται μπροστά μας. Το αύριο που για εμάς ποτέ δεν ήρθε μπορεί να ήρθε και έχει γίνει ήδη παρελθόν. Και εμείς το χάσαμε γιατί παρασυρόμενοι από τις φιλοδοξίες μας και τη μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και τι του αξίζει, αρνηθήκαμε να το αναγνωρίσουμε και να το αγκαλιάσουμε. Δε θελήσαμε να ζήσουμε τη στιγμή αλλα προτιμήσαμε να περιμένουμε το αύριο που ποτέ δεν ήρθε και ποτέ δε θα έρθει.

Κάπως έτσι οι στόχοι γίνονται αυτοσκοπός με αποτέλεσμα να χάνουμε την ουσία που με τόσο πάθος αναζητάμε καθημερινά. Την ουσία που με κάποιο μαγικό τρόπο ανακαλύπτουμε και εκτιμάμε μανάχα στο παρελθόν και στο μέλλον. Ποτέ στο παρόν. Δεν είναι παράξενο αυτό; Ας το σκεφτούμε για λίγο. Η ουσία ανακτάται μέσα σε ένα παρελθόν που όταν αποτελούσε παρόν πέρασε απαρατήρητο. Και μέσα σε ένα μέλλον που εκτιμάται μόνο όταν γίνει παρελθόν. Το παρόν δε βρίσκεται πουθενά στη ζωή μας. Χάνεται στη δίνη των στιγμών και εξανεμίζεται μέσα από τις αδυναμίες μας. Κι όμως, το παρόν αποτελεί τη ζωή που ζούμε. Κι όλα αυτά που αναζητάμε χτίζονται μέρα με τη μέρα μέσα του, μέσα από τις επιλογές και τις κινήσεις μας.

Το ερώτημα που πρέπει να απευθύνει ο καθένας μας ξεχωριστά στον εαυτό του αναλογιζόμενος αυτές τις σκέψεις είναι παραπάνω από προφανές.

Μήπως τελικά το αύριο που δεν ήρθε ποτέ είναι το χτες που ποτέ δεν έζησες;