Τώρα πλέον ξέρεις. Είσαι πια αρκετά ώριμος και έμπειρος για να κατανοήσεις ότι το λάθος αυτού του κόσμου δεν είσαι εσύ. Τα αίτια για αυτού του είδους τις φοβίες προήλθαν από τον ψυχρό και σκληρό τρόπο των ανθρώπων, έναν τρόπο που εσύ δε μπόρεσες ποτέ ούτε να υιοθετήσεις, ούτε να αποδεχτείς.
Στα μάτια των ανθρώπων θα είσαι εσύ πάντα ο παράξενος, ο διαφορετικός, ο ‘λάθος’.
Εσύ όμως είσαι απλά ο εαυτός σου, όπως ήσουν πάντα. Τώρα πια όμως, είσαι σε θέση να ξέρεις ότι είσαι όντως διαφορετικός αλλά δεν είσαι ούτε παράξενος, ούτε λάθος. Είσαι απλά καθαρός στην ψυχή και αυτό το ξέρουν όλοι καθώς αντανακλάται στα μάτια σου. Και αυτό δυστυχώς στην εποχή μας δεν είναι ένα εύκολο φορτίο για να κουβαλάει κανείς.
Όσο και να χαμογελάς και να δείχνεις ότι όλα πάνε καλά, ο εσωτερικός σου κόσμος είναι μισογκρεμισμένος από τις συμπεριφορές και τα λόγια που δεν είσαι διατεθειμένος να ανεχτείς. Αλλά για κάποιο λόγο το κάνεις, κρύβοντας τη θλίψη σου πίσω από ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο. Γιατί μέσα σου ξέρεις ότι και να ανοιχτείς σε κάποιον μιλώντας του και ανοίγοντας του την ψυχή σου, δεν πρόκειται να σε καταλάβει, ούτε να μπορέσει να δει τα πράγματα μέσα από τα δικά σου μάτια. Δεν πρόκειται να καταλάβει κανείς το λόγο για τον οποίο κουβαλάς καθημερινά μέσα σου φορτία που κανείς άλλος δε θα ανεχόταν να κουβαλήσει. Και το βάρος μέρα με τη μέρα αυξάνεται σε σημείο που δεν αντέχεις άλλο. Άνθρωποι σαν κι εσένα λοιπόν είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν.
Και τότε έρχεται η νύχτα, βαριά και ασήκωτη. Και τρομάζεις διπλά επειδή ξέρεις ότι ούτε και αυτή δεν πρόκειται να σε αφήσει σε ησυχία. Είπαμε, η εποχή δεν ευνοεί ανθρώπους σαν κι εσένα. Με το που πέσει το σκοτάδι και κλείσεις τα μάτια σου, οι εικόνες ζωντανεύουν. Οι ανασφάλειες θεριεύουν και κατακτούν όλη σου την ύπαρξη. Και όλα αυτά που σε απασχολούν μέσα στη μέρα γίνονται ξαφνικά ένα τεράστιο συνονθύλευμα προβληματισμών, στους οποίους κυριαρχούν τα ερωτήματα ‘γιατί’ και ‘πως’. Στριφογυρνάς στο κρεβάτι σου προσπαθώντας να λυτρωθείς αλλά δεν αντέχεις. Με το που κλείνεις τα μάτια σου οι εφιάλτες επιστρέφουν πιο ζωντανοί από ποτέ και δεν μπορείς να κοιμηθείς.
Τελικά σηκώνεσαι και πιάνεις χαρτί και μολύβι. Αποφασίζεις να κάνεις σύμμαχο σου την αυπνία, γράφοντας τις σκέψεις σου και ότι σε απασχολεί στο χαρτί. Ποιος ξέρει, ίσως με αυτό τον τρόπο καταφέρεις να ‘ξορκίσεις’ όλα αυτά που σε βασανίζουν. Ίσως έτσι οι δαίμονες σου φοβηθούν και φύγουν μακριά. Γράφεις για αρκετή ώρα σχεδόν αυτόματα και όταν τελικά τελειώνεις και αισθάνεσαι επιτέλους άδειος, αποφασίζεις να διαβάσεις ότι έχεις καταφέρει να εξάγεις από την άβυσσο του μυαλού.
Αυτά που διαβάζεις είναι τρομακτικά. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να κουβαλάει τόσα φορτία μέσα του; Πως μπορεί να αντέχει να σέρνει μαζί του τόσο μεγάλο βάρος; Και γιατί κανένας δεν μπορεί να κατανοήσει το τι περνάς;
Αποφασίζεις να κλειδώσεις τα χαρτιά που μόλις έγραψες σε ένα συρτάρι και να τα ξεχάσεις. Ίσως κάποτε τα ανακαλύψεις ξανά και τότε διαβάζοντας τα σου φανούν αστεία. Μακάρι να συμβεί αυτό, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι έχεις βρει τον τρόπο να αποβάλλεις από μέσα σου όλα αυτά που κουβαλάς. Ίσως έχεις καταφέρει να συμφιλιωθείς εντελώς με την αυπνία. Ίσως τότε να έχει επιστρέψει ο ύπνος και οι εφιάλτες να έχουν επιτέλους φύγει.
Ίσως κάποτε οι δαίμονες κοιμηθούν και αυτοί.
