Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι γνωστό ότι στην εποχή μας περνάνε μεγάλη κρίση. Οι συναναστροφές, τα γεφυρώματα των επαφών μεταξύ μας, ακόμα και οι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι επιδιώκουν να συνδεθούν με άλλους είναι εντελώς διαφορετικοί από ότι στο παρελθόν. Πλέον έχουμε βάλει σε πρώτη μοίρα το προσωπικό συμφέρον και το τι μπορούμε να αποκομίσουμε από μια σχέση, παρά την ίδια τη σχέση.
Είμαστε άπληστοι και το δείχνουμε σε κάθε ευκαιρία.
Τα έζησα κι εγώ όλα αυτά και συνεχίζω να τα ζω καθημερινά, κάνοντας πάντα το ίδιο λάθος. Δίνω τα πάντα στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους μη περιμένοντας τίποτα, παρά μια χειρονομία εκτίμησης. Δεν κάνω σχέσεις και φιλίες για να αποκομίσω κάτι, παρά μόνο γιατί αισθάνομαι γεμάτος όταν πράττω για τους άλλους χωρίς να μου το ζητήσουν. Ίσως παραείμαι ρομαντικός. Ίσως είναι αυτό που χρειάζομαι εγώ σαν άνθρωπος. Ίσως πάλι αυτός ο τρόπος σκέψης δεν ταιριάζει με την εποχή που ζω. Όμως, όσες φορές και να μου αποδεικνύεται ότι άδικα βάζω τον εαυτό μου σε τέτοιες δοκιμασίες, όσες φορές και να προσπαθώ να πειστώ ότι ο κόσμος αυτός δε θα αλλάξει ποτέ, συνεχίζω και κάνω τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.
Ίσως τελικά είμαι κι εγώ ένα μέρος του κόσμου που δε θα αλλάξει ποτέ.
Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που κάποιος στον οποίο επένδυσα φέρεται εγωιστικά και αδιάφορα, η απογοήτευση και ο θυμός παραμένει. Και παραμένει για πάντα μέσα στην ψυχή, γεμίζοντας την σιγά σιγά ώσπου να ξεχειλίσει. Και τότε είναι που η κραυγή ‘ως εδώ’ βγαίνει σχεδόν ασυναίσθητα από τα χείλη όσων περνάνε το ίδιο ψυχολογικό σοκ. Γιατί στην τελική είμαστε όλοι άνθρωποι και έχουμε όρια, τα οποία όμως για τον καθένα μας είναι διαφορετικά και με διαφορετικά μέτρα και σταθμά.
Όταν λοιπόν κάποιος σου γυρίζει την πλάτη επιδεικτικά, θεωρώντας ότι η παρουσία σου στη ζωή του είναι δεδομένη, δε μπορείς παρά να πληγωθείς. Έχεις σίγουρα περισσότερα ενεργά συναισθήματα από αυτόν, αλλά στο τέλος της μέρας αναρωτιέσαι αν αυτό τελικά πρόκειται για προτέρημα ή μειονέκτημα. Ποια θέση έχει όποιος σκέφτεται έτσι σε μια εποχή που ο καθένας ζει και δρα μόνο για τον εαυτό του χρησιμοποιώντας όλους τους υπόλοιπους σαν οχήματα για να πετύχει γρηγορότερα το σκοπό του;
Πραγματικά κουράστηκα να αντιμετωπίζω τέτοιες συμπεριφορές. Βαρέθηκα να με αντιμετωπίζουν ως δεδομένο και να βλέπουν τις χειρονομίες καλής θελήσεως από μεριάς μου είτε διστακτικά και αμυντικά, είτε σαν κάτι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Βαρέθηκα να σηκώνω το τηλέφωνο όποτε αυτό χτυπάει, θεωρώντας πως πρέπει να είμαι εκεί όποτε με χρειάζονται, όταν κανένας δεν είναι εκεί στη δική μου ώρα ανάγκης. Σιχάθηκα πραγματικά να με αποκαλούν ‘φίλο’ όταν σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται να το αποδείξουν σφυρίζουν αδιάφορα.
Και πάνω από όλα βαρέθηκα τον εαυτό μου και όλα όσα πρεσβεύει σε μια εποχή όπου κανένας δε μπορεί να τα αποδεχτεί.
Σε μια εποχή όπου το προσωπικό συμφέρον και η απληστία διαλύει τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους δημιουργούνται οι φιλίες.
Βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δεν πρόκειται να αλλάξω και να γίνω ίδιος με το τέρας που πολεμάω. Θα αλλάξω όμως τακτική και όπλα. Και τότε όλα θα βγουν στο φως.
Ήρθε η ώρα.
