Μου δε κατάλαβα πραγματικά γιατί δε μου αρέσει το
καλοκαίρι. Ίσως λόγω της υπερβολικής ζέστης. Ίσως λόγω σύνδεσης αυτής της
εποχής με κάποιες άσχημες εμπειρίες και βιώματα. Ίσως και όλα αυτά μαζί. Κι
όμως, το θέμα τελικά δεν είναι τόσο απλό.
Το καλοκαίρι φτάνει και αλλάζουν ξαφνικά τα πάντα. Η ζωή
αλλάζει. Οι πόλεις αδειάζουν. Τα πάντα υπολειτουργούν. Ακόμα και οι άνθρωποι
υπολειτουργούν. Η καλή διάθεση γίνεται ξαφνικά (και αναγκαστικά) απαραίτητος
σύντροφος όλων. Οι πάντες κυριεύονται από ένα πρωτοφανή ψυχαναγκασμό να πάνε
στη θάλασσα, να πιούν, να βγουν, να περάσουν καλά. Δε λέω σε καμία περίπτωση
οτι αυτό είναι κακό, κάθε άλλο. Απο που πηγάζει τόσος ψυχαναγκασμός όμως; Μήπως
το ‘πρέπει’ κυριεύει τις αισθήσεις μας ακόμα και αυτή την εποχή, που νομίζουμε
οτι είμαστε ελεύθεροι; Μήπως ακόμα και τώρα βάζουμε τους εαυτούς μας σε
καλούπια και υποσυνείδητα εξαναγκασμένες δραστηριότητες;
Ο κόσμος διψάει για ελευθερία και ‘αναρχία’. Αυτή η εποχή
προσφέρει απλόχερα και τα δύο δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε πειθαρχημένους και
‘καθως πρέπει’ ανθρώπους να απελευθερώσουν τα απωθημένα τους και να
αποφορτιστούν από την πίεση και τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Ούτε αυτό είναι
κακό φυσικά. Όμως εξετάζοντας το ζήτημα απο μια φιλοσοφική-ψυχολογική σκοπιά,
αυτό δείχνει πόσο φυλακισμένοι είμαστε και πόσο καταπιεσμένοι νιώθουμε όλο τον
υπόλοιπο χρόνο. Πόσο δυστυχισμένοι αισθανόμαστε που περιμένουμε μία και μόνο
εποχή του χρόνου να έρθει να μας λυτρώσει, έστω και προσωρινά. Πόσο ευχόμαστε
να μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τη φυλακή που εμείς οι ίδιοι χτίσαμε γύρω μας.
Και δε φταίνε οι άνθρωποι γι’αυτό αλλά η νοοτροπία που επιβάλλει το σύγχρονο
μοντέλο ζωής, μία νοοτροπία που θέλει να προγραμματίζει ακόμα και το πότε θα
αισθανόμαστε ελεύθερόι. Ακόμα και το πότε θα αισθανόμαστε οτι ζούμε και όχι οτι
απλά υπάρχουμε.
Κάποιοι ίσως πουν οτι και αυτή η υπερανάλυση του
ζητήματος είναι και αυτό ένα ‘καλούπι’ που δεν αφήνει όσους έχουν ανάλογους
προβληματισμούς να απολαύσουν και αυτή την εποχή του χρόνου χωρίς σκεπτικισμό.
Ίσως έχουν δίκιο καθώς το θέμα είναι υποκειμενικό. Ο τρόπος ζωής μας δεν
αλλάζει και πρέπει θέλοντας και μη να προσαρμοστούμε στα δεδομένα της κοινωνίας
με το τρόπο που αυτά έχουν αφομοιωθεί
χρόνια τώρα από το κοινωνικό σύνολο. Προσωπικά μιλώντας όμως, αυτό δεν αλλάζει
το τρόπο που αντιμετωπίζω και αντιλαμβάνομαι αυτή την εποχή και το ψυχρό
ψυχαναγκασμό της που αυτόματα τη μετατρέπει στη πιο κρύα εποχή του χρόνου για
μένα. Απρόσωποι άνθρωποι, άδειες πόλεις, ασφυκτικά γεμάτες παραλίες,
καταναλωτική μανία, αταξία και καμία ζεστασιά. Κανένας χαρακτήρας. Ποιος ξέρει
όμως...ίσως αυτό είναι και το νόημα για κάποιους γι’αυτό και δε το κατηγορώ σε
καμία περίπτωση.
Ας μη ξεχνάμε οτι ο χρόνος έχει άλλες τρείς εποχές, η
καθεμια με τη δικιά της ομορφιά και ενδιαφέρον. Όπως ακριβώς και η ζωή, που δεν
είναι μονόπλευρη, ούτε έχει μόνο ένα χρώμα.
