Περι ελευθερίας...

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί το πόσο ελεύθεροι είμαστε;

Υπάρχουν πολλές μορφές ελευθερίας. Σε μια εποχή οπου θεωρητικά η ελευθερία είναι αναφαίρετο δικαίωμά όλων μας, έχοντας κερδηθεί με αιματηρούς αγώνες ανά την ιστορία, δυστυχώς είμαστε λιγότερο ελεύθεροι από ποτέ.

Η χειρότερη μορφή περιορισμού της ελευθερίας στις μέρες μας έχει ψυχολογικές προεκτάσεις. Ακόμα χειρότερα είναι όταν εμείς οι ίδιοι επιβάλλουμε στον εαυτό μας περιορισμούς, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Γιατί όμως; Ίσως γιατί νομίζουμε οτι έτσι θα είμαστε ευτυχισμένοι...είμαστε όμως; Είναι ευτυχισμένος αυτός που προσπαθεί να αλλάξει τον εαυτό του μόνο και μόνο για να γίνει αποδεκτός από κάποιον άλλο; Και για ποιο λόγο κάποιος μπορεί να αισθάνεται μη αποδεκτός; Ίσως λόγω επιθυμίας ένταξής του σε ένα κοινωνικό σύνολο, ίσως λόγω του (ενδεχομένως ερωτικού) ενδιαφέροντός του για κάποιο πρόσωπο, ίσως απλά και μόνο λόγω της ανάγκης να αισθανθεί οτι ανήκει κάπου. Μήπως όμως έχει έρθει η ώρα να καταλάβουμε οτι η σύγχρονη νοοτροπία μας βάζει υποσυνείδητα σε περιορισμούς αναγκάζοντάς μας με τη σειρά μας να αυτοπεριοριζόμαστε οδηγούμενοι έτσι σε ένα φαύλο κύκλο; Κανένας δεν έχει υποχρέωση να αποδείξει τίποτα σε κανέναν παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό. Φυσικά όσα αναφέρονται παραπάνω ως παραδείγματα δεν είναι σε καμια περίπτωση κατακριτέα, απλά δε πρέπει ποτέ να ξεχνάμε οτι κάποιος που προσπαθεί μονο για τους άλλους παραγκωνίζοντας τον εαυτό του νομίζοντας πως έτσι θα βρει το κλειδί για την ευτυχία δεν είναι ευτυχισμένος. Είναι φυλακισμένος.

Οι συναισθηματικοί και ευαίσθητοι άνθρωποι είναι από τους περισσότερο ψυχολογικά καταπιεσμένους ανθρώπους της σημερινής εποχής. Σα να ζούνε μόνιμα έγκλειστοι σε μια φυλακή με αόρατα κάγκελα. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι η λογική τους, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη ‘ψυχρή’ και ‘απάνθρωπη’ λογική που έχει υιοθετήσει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Επίσης, όπως προαναφέρθηκε, καθένας από εμάς έχει την έμφυτη ανάγκη να αισθάνεται οτι ανήκει κάπου. Ως εκ τούτου λοιπόν, άνθρωποι που εκ φύσεως τείνουν να σκέφτονται συναισθηματικά, θέτουν όρια στον εαυτό τους για να αποφύγουν πιθανή περιθωριοποίηση ή απογοήτευση και εν τέλει καταλήγουν να προσποιούνται παίζοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους στο λεγόμενο ‘θέατρο του παραλόγου’, βρισκόμενοι συνεχώς αντιμέτωποι με αδιέξοδες καταστάσεις που οδηγούν σε καταθλίψεις και ψυχολογικά κενά. Δεν είναι να απορεί κάποιος λοιπόν για ποιο λόγο οι σχέσεις στην εποχή μας αποτυγχάνουν συνεχώς...πόσο καιρό θα ανέξει κάποιος να προσποιείται οτι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι μόνο και μόνο για να αισθανθεί αποδοχή; Ίσως για κάποιες μέρες, εβδομάδες, ίσως και χρόνια. Σίγουρα όμως οχι για μια ολόκληρη ζωή. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα αυτοπεριορισμού που αντιμετωπίζουμε καθημερινά...σκεφτείτε το. Η επιλογή είναι πάντα δική μας.

Είμαστε όσο ελεύθεροι θέλουμε να αισθανόμαστε.