Περισσότερες σκέψεις...

‘Θα περιμένω να γίνει πιο ανθρώπινος ο κόσμος. Εκεί να δεις αναμονή. Πάντα θα περιμένω κάτι και θα ζω με την προσμονή...’

Η παραπάνω κουβέντα δόθηκε ως απάντηση στην ερώτηση ‘τι έχουμε πλέον να περιμένουμε;’ σε πρόσφατη κουβέντα με ένα καλό φίλο σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις και χτύπησε μια πολύ ευαίσθητη χορδή πυροδοτώντας ανάμικτα συναισθήματα...από τη μία η (σχεδόν αφελής) πεποίθηση ο κόσμος κάποια στιγμή είναι δυνατόν να αλλάξει και να γίνει πιο ανθρώπινος και από την άλλη ο θάνατος της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο που θα επέλθει αν ποτέ σταματήσουμε να ελπίζουμε οτι ίσως κάπου, κάποτε η παραπάνω πεποίθηση είναι εφικτή.

Οφέιλω να ομολογήσω οτι χαίρομαι ιδιαίτερα οταν συνειδητοποιώ οτι υπάρχουν ακόμα ανθρώποι με παρόμοιους προβληματισμούς και βαθύτερα ιδανικά, που έχουν το θάρρος να προσπαθούν να μάθουν τον εαυτό τους λίγο καλύτερα μένοντας πιστοί σε αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε όλοι από παιδιά, αδιαφορώντας για τα κοινωνικά προστάγματα της σύγχρονης κοινωνίας που μας θέλουν υποχείρια της εκάστοτε μόδας ή νέας τεχνολογίας προκειμένου να νομίζουμε οτι είμαστε ευτυχισμένοι. Να μη φοβούνται να γίνουν έστω και λίγο ‘ρομαντικοί’ ή ‘ευαίσθητοι’ προκειμένου να αισθανθούν λίγο περισσότερο άνθρωποι. Γιατί κάτω από τη φαινομενική ματαιότητα της συγκεκριμένης φράσης νομίζω οτι μπορούμε να καταλάβουμε οτι για κάποιους η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά για κάποιους άλλους δε πεθαίνει ποτέ. 

Η αθωότητα, η ανεμελιά και όλα τα υπόλοιπα αγνά συναισθήματα τα οποία τόσο βίαια χάνουμε μεταβαίνοντας στην ‘ώριμη’ ηλικία οπου και αντιμετωπίζουμε εντελώς ξαφνικά μια διαφορετική, πιο σκληρή πραγματικότητα από αυτή για την οποία προετοιμαζόμασταν δεν χάθηκαν ποτέ. Μόνοι μας τα καταπιέζουμε και τα πνίγουμε καθημερινά. Αυτά παραμένουν κρυμμένα καλά μέσα μας, περιμένοντας να τα ανακαλύψουμε ξανά και να συμπορευθούμε μαζί τους. Αλλάζοντας τον εαυτό μας και το τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους γύρω μας είναι εφικτό να αλλάξουμε τη προσωπική ζωή μας προς το καλύτερο. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη κρίση που περνάνε οι ανθρώπινες σχέσεις αν αρχίσουμε να βλέπουμε το διπλανό μας με λιγότερη καχυποψία, περισσότερη ειλικρίνεια και μια αύρα καλής διάθεσης. Έχουμε όλοι δικαιωμα στην ελπίδα για κατι τέτοιο, καθώς και στην επιλογή να ελπίζουμε ακόμα.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν θα επιλέξω κι εγώ να περιμένω να γίνει πιο ανθρώπινος ο κόσμος. Και ας μη γίνει ποτέ. Ας είναι. Τουλάχιστον πάντα θα περιμένω κάτι και θα ζω με τη προσμονή. 

Είστε μαζί μου;