Η ζωή τρέχει. Τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να την ακολουθήσουμε. Νομίζουμε ότι ζούμε αλλά στην πραγματικότητα απλά τρέχουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε τις ευκαιρίες, να προλάβουμε να βιώσουμε καταστάσεις, να προλάβουμε να ζήσουμε. Και μαζί μας τρέχει και η ζωή, πολύ γρηγορότερα από εμάς.
Γιατί όμως τρέχουμε;
Τρέχουμε γιατί βιαζόμαστε. Βιαζόμαστε να προχωρήσουμε, να γίνουμε ‘κάποιοι’. Βιαζόμαστε να έρθουμε πρώτοι στον άτυπο αγώνα της ζωής μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε τον υπέρμετρο εγωισμό μας. Βιαζόμαστε να ζήσουμε, να ερωτευτούμε, να κερδίσουμε και να χάσουμε. Βιαζόμαστε να ζήσουμε. Βιαζόμαστε ακόμα και να μεγαλώσουμε.
Και κάπως έτσι, χάσαμε την ευκαιρία να προλάβουμε τη ζωή και να τη βιώσουμε όπως πρέπει. Βιαζόμασταν πάντα να μεγαλώσουμε βλέπεις. Ήμασταν κάποτε παιδιά και τώρα η παιδική ηλικία είναι μια ευχάριστη θολή ανάμνηση που κάποιες φορές δεν είμαστε σίγουροι ότι τη ζήσαμε όντως ή ήταν ένα πολύ όμορφο όνειρο το οποίο θα θέλαμε κάποτε να ζήσουμε. Γιατί η αλήθεια είναι πως τότε δεν καταλαβαίναμε τι ζούσαμε. Δεν καταλαβαίναμε το πόσο σημαντικές ήταν αυτές οι ανέμελες στιγμές γιατί τρέχαμε. Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε βλέπεις. Και η ζωή έτρεχε και αυτή μαζί μας αλλά πολύ γρηγορότερα, μέχρι που την ξαναβρήκαμε μπροστά μας.
Αλλά τότε ήταν πλέον αργά. Και απλά συνεχίσαμε να τρέχουμε.
Και το τρέξιμο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, μαζί με τη ζωή που όλο μας ξεφεύγει. Δε βάλαμε μυαλό δυστυχώς και συνεχίζουμε να βιαζόμαστε. Αυτή τη φορά όμως τρέχουμε χωρίς κάποιο σκοπό, χωρίς κάποιο προορισμό. Παλιότερα, όταν ήμασταν παιδιά τρέχαμε για να προλάβουμε να μεγαλώσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα. Τώρα γιατί;
Κανείς δεν έχει την απάντηση δυστυχώς. Ακόμα βιαζόμαστε και τρέχουμε. Ίσως για να προλάβουμε να δούμε άλλους να κάνουν αυτά που δεν μπορέσαμε εμείς, ίσως γιατί πιστεύουμε πως έτσι θα κερδίσουμε λίγο χρόνο ακόμα ώστε να αναπληρώσουμε το χαμένο έδαφος. Ίσως πάλι βιαζόμαστε γιατί έτσι μάθαμε να κάνουμε.
Η ζωή όμως σαν κι εμάς τρέχει συνεχώς. Και ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια μας αφήνοντας μας μόνιμα πίσω να αναρωτιόμαστε τι κάναμε λάθος και χάσαμε τόσο πολύ έδαφος. Πως γίνεται αυτό;
Πως γίνεται ενώ τρέχουμε με όλες μας τις δυνάμεις να μένουμε πάντα πίσω; Πως γίνεται ενώ νομίζουμε ότι φτάνουμε επιτέλους στη γραμμή τερματισμού, αυτή να αποτελεί απλά μία ακόμα αφετηρία;
Ίσως όλα να ήταν πιο απλά αν για μια στιγμή σταματούσαμε να τρέχουμε και να αφουγκραζόμασταν την πνοή της ζωής χωρίς βιασύνη. Ίσως έτσι όλα ξαφνικά να αποκτούσαν διαφορετικό νόημα. Ίσως έτσι προλαβαίναμε να πετύχουμε αυτά που θέλουμε πραγματικά και όχι αυτά που πρέπει. Ίσως βλέπαμε τα πάντα με άλλο μάτι.
Ποιος ξέρει; Ίσως.
