Eίναι νύχτα και κοιτάω έξω από το παράθυρο. Προσπαθώ λίγο να ηρεμήσω και να ξεφύγω από το άγχος της καθημερινότητας. Προς στιγμήν τα καταφέρνω και ξεχνιέμαι κοιτώντας τις σταγόνες της βροχής που πέφτουν επίμονα από τον ουρανό. Όχι για πολύ όμως. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, οι σκέψεις πλημμυρίζουν ξανά το μυαλό και αισθάνομαι την επίδρασή τους σαν παγωμένο άγγιγμα που με ξυπνάει απότομα. Κοιτάω ξανά τη βροχή. Η φαντασία αρχίζει ξαφνικά να οργιάζει και ενώ ξεχνιέμαι ξανά, εικόνες αρχίζουν να σχηματίζονται μπροστά από τα μάτια μου, συνθέτοντας ένα παράξενο τοπίο.
Ξαφνικά όλα είναι διαφορετικά. Δε βλέπω μπροστά μου τον
υγρό νυχτερινό ουρανό ούτε είναι νύχτα πια. Στέκομαι μόνος μου σε μια ερημική
παραλία και βλέπω τη θάλασσα. Τα κύματα σκάνε στην ακτή αδύναμα. Ηρεμία και
γαλήνη τριγύρω. Ότι ακριβώς ζητούσα αυτή τη στιγμή. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ
ότι αυτό που ζω δεν είναι πραγματικό αλλά βρίσκεται στη φαντασία μου. Προς
στιγμήν τρομάζω αλλά μετά από λίγο δε με απασχολεί καθόλου. Άλλωστε η φαντασία
είναι ένα ιδανικό μέρος για να ζει κανείς, έστω και για κάποια λεπτά της ώρας.
Ο κόσμος εκεί πλάθεται κατά δική μας βούληση και μοιάζει ιδανικός. Ακόμα και
όταν κάτι δεν παει ακριβώς έτσι όπως το θέλουμε, μπορούμε να το διορθώσουμε
στιγμιαία. Μπορούμε ακόμα και να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και να ξαναζήσουμε
κάποιες καταστάσεις του παρελθόντος που φανταζόμασταν ότι θα είχαν εξελιχθεί
κάπως διαφορετικά.
Η θάλασσα ξαφνικά αρχίζει και φουσκώνει. Ήρθε η
παλίρροια. Αναγκάζομαι να αποτραβηχτώ από την ακτή. Ο άνεμος αρχίζει και φυσά
ολοένα πιο δυνατά τριγύρω. Η παλίρροια μεγαλώνει. ‘Ως που θα φτάσει;’
σκέφτομαι. Αρχίζω σιγά σιγά να φοβάμαι αλλά ενώ ξέρω ότι ονειρεύομαι ξύπνιος
δεν θέλω να ξυπνήσω. Άλλωστε τι μπορεί να πάει στραβα; Εδώ είναι ένας ολοδικός
μου κόσμος. Εγώ θα ορίσω το τι θα συμβεί και πως.
Η παλίρροια συνεχίζει και μεγαλώνει και έχω αρχίσει και
απελπίζομαι. Λες να με προδώσει η ίδια μου η φαντασία; Να προδοθώ από τον ίδιο
τον δικό μου ιδανικό κόσμο; Ξαφνικά και χωρίς καμία προειδοποίηση η παλίρροια
υποχωρεί. Το ίδιο και ο άνεμος. Η θάλασσα επιστρέφει στην αρχική της κατάσταση
και η αγωνία ξαναδίνει τη θέση της στην ηρεμία και τη γαλήνη. Κοιτάω στην ακτή
και βλέπω τρία θαλάσσια λάφυρα που ξέβρασε η παλίρροια μέσα από τα βάθη της
θάλασσας της φαντασίας. Βλέπω ένα κλειδωμένο σεντούκι, ένα κοχύλι και μια παλιά
φωτογραφία. Το σεντούκι είναι κλειδωμένο και το κλειδί βρίσκεται πάνω στην
κλειδαριά. Μπορεί να έχει μέσα κάποιον θησαυρό. Το κοχύλι είναι πολύ μεγάλο και
μέσα στο κελυφός του δείχνει να φυλάει κάποιο μεγάλο μυστικό. Η φωτογραφία
είναι πολύ μακριά και δε μπορώ να δω τι δείχνει. Με τρώει η περιέργεια και για
τα τρία. Σηκώνομαι να τα πιάσω και ξαφνικά ένα μεγάλο κύμα τα καλύπτει
τραβώντας τα πίσω στη θάλασσα. Συνειδητοποιώ ότι μπορώ να πιάσω μόνο ένα. Όποιο
θέλω αλλά μόνο ένα. Χωρίς να το πολυσκεφτώ κάνω την επιλογή μου.
Ξαφνικά βρίσκομαι ξανά πίσω από το παράθυρο. Η βροχή
συνεχίζει να πέφτει. Για κάποιο λόγο όμως τώρα νιώθω διαφορετικά. Δεν έχω
ανάγκη να ηρεμήσω ούτε να ξεφύγω από κάτι. Θυμάμαι ξανά την επιλογή που έκανα
στιγμές πριν και κοιτάω ξανά τη βροχή. Δεν είμαι καθόλου προβληματισμένος πια.
Αισθάνομαι αισιοδοξία. Και ελπίζω αυτό να συνεχιστεί. Πρέπει να συνεχιστεί.
Γιατί ποιος ξέρει την επόμενη φορά τι θα φέρει η
παλίρροια;
