Μαύρες σκιές...

Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές. Βρίσκονται κυριολεκτικά σε κάθε γωνία, σε κάθε λέξη, σε κάθε ανάσα. Η ευθύνη που αναλαμβάνει κάποιος απέναντι στον εαυτό του κάθε φορά που πρέπει να κάνει μια επιλογή είναι τεράστια. Αυτή την ευθύνη καθώς και τις συνέπειες της, δε μπορεί να την αντιληφθεί τη στιγμή εκείνη παρα μόνο αρκετό καιρό μετά, όταν θα είναι πλέον ώριμος και κατασταλαγμένος. Μπορεί να χάσουμε τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μας λόγω λάνθασμένων επιλογών οι οποίες τη στιγμή που έγιναν φάνταζαν ως οι πιο σωστές, οι πιο ‘λογικές’.

Ο ορίζοντας αρχίζει να σκοτεινιάζει όταν αποδεικνύεται οτι μια επιλογή που έγινε σε κάποια δεδομένη στιγμή ήταν τελικά λάθος. Ακόμα χειρότερα είναι όταν δεν είμαστε σίγουροι για το αν η επιλογή ήταν η σωστή. Γιατί τότε, η ερώτηση ‘Τι θα γινόταν αν...;’ παίρνει κυριολεκτικά σάρκα και οστά και ψιθυρίζει στο αυτί σου σε ανύποπτο χρόνο. Σα μια αόρατη σκιά που σε ακολουθάει παντού κάνοντας αισθητή τη παρουσία της εκεί που δε το περιμένεις.

Ο χαρακτήρας που διαμορφώνει ένας άνθρωπος μέσα στα χρόνια καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις συναναστροφές του και τις εμπειρίες του, οι οποίες με τη σειρά τους καθορίζονται από τις επιλογές του. Εμείς επιλέγουμε τους φίλους μας, τους συντρόφους μας, τη πορεία που θα πάρει η ζωή μας και κατ’επέκταση αυτές οι ίδιες οι επιλογές μας πλάθουν και καθορίζουν το ποιοι είμαστε πραγματικά. Κανείς δε μπορεί να πει στα σίγουρα αν μια επιλογή που κάνουμε κάποτε θα είναι εν τέλει και η καλύτερη για εμάς. Απλά τη κάνουμε σχεδόν στα τυφλά, βασιζόμενοι στο ένστικτο και τη τύχη. Όταν μετά από καιρό τα πάντα μέσα μας κατασταλάζουν και αναρωτιόμαστε για την ορθότητα της επιλογής μας, τότε εμφανίζονται οι σκιές, που ψιθυρίζοντάς μας χρησιμοποιώντας τη φωνή της συνείδησης, μας γεμίζουν αμφιβολίες, φόβο για το μέλλον, ακόμα και πόνο για κάτι που ποτέ δε μάθαμε το πως θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί αν στο παρελθόν είχαμε κάνει μια εναλλακτική επιλογή.

Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Το να μετανιώνεις για μια επιλογή που έκανες κάποτε είναι δίκοπο μαχαίρι. Το παρελθόν είναι αυτό που είναι και δεν είναι δυνατό να αλλάξει. Από την άλλη όμως, αυτές οι εμπειρίες και τα λάθη είναι που σε βοηθάνε να στήσεις το μέλλον σου όπως εσύ επιθυμείς. Γιατί ότι δε σε σκοτώνει, απλά σε κάνει πιο δυνατό. Κάποια στιγμή διαύγειας και καθαρού μυαλού, συνειδητοποιείς πως αν δεν είχες κάνει τη συγκεκριμένη επιλογή, είτε αυτή ήταν καλή είτε κακή, δε θα ήσουν αυτός που είσαι σήμερα. Γιατι είτε το θέλουμε είτε οχι, οι επιλογές καθορίζουν αυτό που είμαστε και αυτούς που έχουμε δίπλα μας. Και είμαι σίγουρος πως, αν μπορούσε να γυρίσει ο χρόνος πίσω, θα επιλέγαμε ξανά τους ίδιους δρόμους.

Το πήρα απόφαση. Απόψε θα ανάψω το φως και θα διώξω τις σκιές. Ξέρω οτι δε θα είναι για πάντα. Ας είναι. Ίσως την επόμενη φορά που θα επιστρέψουν να έχω μάθει να ζω με αυτές.

Περι ελευθερίας...

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί το πόσο ελεύθεροι είμαστε;

Υπάρχουν πολλές μορφές ελευθερίας. Σε μια εποχή οπου θεωρητικά η ελευθερία είναι αναφαίρετο δικαίωμά όλων μας, έχοντας κερδηθεί με αιματηρούς αγώνες ανά την ιστορία, δυστυχώς είμαστε λιγότερο ελεύθεροι από ποτέ.

Η χειρότερη μορφή περιορισμού της ελευθερίας στις μέρες μας έχει ψυχολογικές προεκτάσεις. Ακόμα χειρότερα είναι όταν εμείς οι ίδιοι επιβάλλουμε στον εαυτό μας περιορισμούς, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Γιατί όμως; Ίσως γιατί νομίζουμε οτι έτσι θα είμαστε ευτυχισμένοι...είμαστε όμως; Είναι ευτυχισμένος αυτός που προσπαθεί να αλλάξει τον εαυτό του μόνο και μόνο για να γίνει αποδεκτός από κάποιον άλλο; Και για ποιο λόγο κάποιος μπορεί να αισθάνεται μη αποδεκτός; Ίσως λόγω επιθυμίας ένταξής του σε ένα κοινωνικό σύνολο, ίσως λόγω του (ενδεχομένως ερωτικού) ενδιαφέροντός του για κάποιο πρόσωπο, ίσως απλά και μόνο λόγω της ανάγκης να αισθανθεί οτι ανήκει κάπου. Μήπως όμως έχει έρθει η ώρα να καταλάβουμε οτι η σύγχρονη νοοτροπία μας βάζει υποσυνείδητα σε περιορισμούς αναγκάζοντάς μας με τη σειρά μας να αυτοπεριοριζόμαστε οδηγούμενοι έτσι σε ένα φαύλο κύκλο; Κανένας δεν έχει υποχρέωση να αποδείξει τίποτα σε κανέναν παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό. Φυσικά όσα αναφέρονται παραπάνω ως παραδείγματα δεν είναι σε καμια περίπτωση κατακριτέα, απλά δε πρέπει ποτέ να ξεχνάμε οτι κάποιος που προσπαθεί μονο για τους άλλους παραγκωνίζοντας τον εαυτό του νομίζοντας πως έτσι θα βρει το κλειδί για την ευτυχία δεν είναι ευτυχισμένος. Είναι φυλακισμένος.

Οι συναισθηματικοί και ευαίσθητοι άνθρωποι είναι από τους περισσότερο ψυχολογικά καταπιεσμένους ανθρώπους της σημερινής εποχής. Σα να ζούνε μόνιμα έγκλειστοι σε μια φυλακή με αόρατα κάγκελα. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι η λογική τους, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη ‘ψυχρή’ και ‘απάνθρωπη’ λογική που έχει υιοθετήσει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Επίσης, όπως προαναφέρθηκε, καθένας από εμάς έχει την έμφυτη ανάγκη να αισθάνεται οτι ανήκει κάπου. Ως εκ τούτου λοιπόν, άνθρωποι που εκ φύσεως τείνουν να σκέφτονται συναισθηματικά, θέτουν όρια στον εαυτό τους για να αποφύγουν πιθανή περιθωριοποίηση ή απογοήτευση και εν τέλει καταλήγουν να προσποιούνται παίζοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους στο λεγόμενο ‘θέατρο του παραλόγου’, βρισκόμενοι συνεχώς αντιμέτωποι με αδιέξοδες καταστάσεις που οδηγούν σε καταθλίψεις και ψυχολογικά κενά. Δεν είναι να απορεί κάποιος λοιπόν για ποιο λόγο οι σχέσεις στην εποχή μας αποτυγχάνουν συνεχώς...πόσο καιρό θα ανέξει κάποιος να προσποιείται οτι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι μόνο και μόνο για να αισθανθεί αποδοχή; Ίσως για κάποιες μέρες, εβδομάδες, ίσως και χρόνια. Σίγουρα όμως οχι για μια ολόκληρη ζωή. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα αυτοπεριορισμού που αντιμετωπίζουμε καθημερινά...σκεφτείτε το. Η επιλογή είναι πάντα δική μας.

Είμαστε όσο ελεύθεροι θέλουμε να αισθανόμαστε.